Deel 2 van de vakantie

Hoi,
Hier het tweede deel van het vakantieverslag!

We waren gebleven bij Rotorua, waar we nog naar het Maori/geyser park wilden gaan. Gelukkig was het de volgende ochtend iets beter weer, er viel wel af en toe een bui maar de zon was er ook continu. Dus we togen naar Te Puia, of ook wel Te Whakarewarewa, zoals het park officieel heet. Ook hier, net als in Orakei Korako, liepen we tussen de kokende modderpoelen door en zagen we overal stoom uit de grond komen. Maar eerst gingen we naar de Marae (Maori meetinghouse) voor een heuse Maori zang/dansvoorstelling van een half uur. Inclusief een haka! Er is hier ook een grote geyser, de Pohutu Geyser, die ongeveer een paar keer per uur spuit. We zagen 'm al vanuit de verte een meter of tien de hoogte in spuiten. Van dichtbij was dat nog indrukwekkender om te zien.
We namen in dit park ook een kijkje in de houtsnijwerk-school en de weef-school, waar respectievelijk mannen en vrouwen ter plekke aan het werk zijn.
Van Rotorua is het niet ver meer rijden naar Marianne en Brian in Katikati, zodat we daar op ons gemak rond drie uur aan kwamen. Het weerzien was leuk, eindelijk zagen papa en mama eens waar Marianne nu al weer 27 jaar woont met Brian en de kinderen. Na een rondleiding over hun property dronken we thee en koffie op de veranda naast het zwembad en kletsten we een beetje bij. Voor de volgende avond had Marianne al afgesproken dat haar ouders zouden komen eten. We sliepen in het backpackersgedeelte (ze runnen ook een klein farm hostel) maar wij mochten elke avond mee eten met Marianne en Brian, dat was heel gezellig en fijn natuurlijk. Ook het ontbijt hadden we bij hun in huis, lekker huiselijk na al dik twee weken in voornamelijk hostels ontbijten.
De dag na onze aankomst gingen we met Marianne als gids in de omgeving rond rijden om wat mooie plekjes te bekijken, zoals de 'pa' bij Bowentown (plaats van een oud Maori fort, altijd op een heuvel), Shelly Beach, Waihi Beach en Lindeman's Lookout. Mooi allemaal, en leuk om voor een keer niet zelf te rijden. 's Avonds volgde dus de barbecue met de ouders van Marianne, Dick en Emmy, die heel gezellig was. Iedereen vond het best apart dat we na zoveel jaren toch weer gewoon op de oude voet verder gingen alsof we altijd elkaars buren gebleven zijn. Op onze tweede dag in Katikati gingen we eerst even met Marianne erbij koffie drinken bij Dick en Emmy thuis, zodat pa en ma ook zagen hoe ze nu wonen. Ze hebben een prachtig huis aan de rand van het dorp met uitzicht op boerenland met schapen, alles gelijkvloers natuurlijk zoals normaal is in Nieuw Zeeland. 's Middags reden we met z'n vieren naar de plaats Mt. Maunganui, die aan zee ligt. De Mount steekt uit in zee met een mooi wandelpad er omheen. Na deze wandeling vonden mama, Marianne en ik het wel leuk om even in de hete zoutwaterbaden aan de voet van de berg te badderen, terwijl papa zich op een bankje vermaakte met een puzzelboek. Dat zoute water voelde vreemd aan, het was stroperiger dan zoet water, maar het was wel even lekker om te zwemmen. We sloten deze dag af met een etentje bij een Indiaas restaurant.
De dagen gingen snel om, de volgende morgen was het na het ontbijt alweer gedag zeggen want het was tijd om naar de volgende bestemming te gaan: Paihia in de Bay of Islands. Hier hadden we de volgende dag, we zijn nu op zaterdag 22 november, een dolphin watching cruise naar de Hole in the Rock geboekt. We werden gewaarschuwd dat de zee die dag waarschijnlijk een beetje te ruw zou zijn om helemaal naar het betreffende gat in de rots te varen, maar we zouden in ieder geval wel alle mooie plekjes in de meer beschutte baai te zien krijgen. Uiteindelijk bleek dat we toch 'geluk' hadden; de condities waren iets veranderd waardoor het net mogelijk was om het hele eind naar het gat te gaan varen, dus met behoorlijk wat deining gingen we er naartoe. Maar ja, het blijft een gat in een rots en niet een wereldwonder. Gelukkig zagen we op de weg terug naar Paihia ook nog twee dolfijnen, daar was het ons veel meer om te doen, en twee is meer dan nul zullen we maar zeggen! We hadden wel heel goed weer, veel zon waardoor de Bay op z'n mooist was.
Paihia is erg toeristisch en ook populair bij de backpackers die meer op het feesten uit zijn, en aangezien het ook nog zaterdag was bleef het nog tot diep in de nacht onrustig rond het hostel. Maar daar stond tegenover dat we de volgende dag naar een rustig plekje gingen: Houhora, naar het land van Ross en Sam waar we in hun schuur mochten overnachten! Ze waren er dit weekend met het hele gezin heen gegaan, dus toen wij aan kwamen op zondagmiddag konden we ze nog net even allemaal zien. Eigenlijk zou Ross met ons gaan vissen met zijn boot, maar het weer was ondertussen nog steeds niet erg rustig, de zee was veel te ruw om te varen. Ook de volgende dag zou het nog niet beter worden, dus Ross ging tegelijk met Sam en de kids terug naar huis in Kerikeri. Maar we pikten nog wel wat leuks mee want we reden even met z'n allen naar de westkust om op flounder (platvis) te vissen! In twee auto's gingen we er heen, Sam met Olivia, Koralee en Reuben, en Ross met ons drieen en Joe en zijn vriendje Jake. Op het strand waren nog een aantal mensen, vrienden van hun die ik ook ken, die met een eigen net aan het vissen waren. Olivia had haar wetsuit meegenomen, zij zou het eigenlijk gaan doen, maar ze hoefde niet zo nodig en omdat haar wetsuit mij ook past, besloten we dat ik het ging doen. Ik had het nog nooit gedaan, wist ook niet wat de bedoeling was, maar het was mijn laatste kans en die wilde ik niet laten gaan. Eigenlijk was het heel simpel, het net is tientallen meters lang en heeft drijvers aan de bovenkant en is aan de onderkant verzwaard, en dat sleep je met z'n tweeen door het water. Een iemand gaat tot zijn middel de zee in en de ander blijft in het ondiepe water. Het water is in deze tijd nog wel koud maar de wind was warm, het was heel goed uit te houden met een wetsuit aan. We vingen zes flounder, en een kahawai en een mullet (ook vissen) maar ook zes roggen! Oftewel sting rays, mooie beesten die zichzelf gelukkig een weg terug naar zee wisten te flapperen met hun 'vleugels'. Terug bij de schuur ontdeed Ross de flounder van hun ingewanden en hij gaf er twee aan ons voor ons avondeten. Nadat zij met z'n zessen terug naar huis waren gegaan staken wij de grote barbecue aan en braadden we onze visjes, die we lekker met brood en sla opaten. Prima dinner, lekker vers!
Na een heerlijk rustige nacht merkten we dat het inderdaad nog niet zoveel beter weer was geworden, maar we gingen toch maar naar Cape Reinga rijden aangezien we geen idee hadden of het de volgende dag wel beter zou worden. En het regende niet, dus dat was al heel wat. Echter... een paar kilometer voordat we er waren - ondertussen reden we al bijna 20 km over een slechte gravelweg - zagen we links en rechts van de weg helemaal niks meer! Er was zoveel mist waar we de auto moesten neerzetten dat we nog net het bordje zagen waarop "Track" stond. Mama en ik gingen naar de vuurtoren lopen, maar op een gegeven moment werd de wind zo hard dat het echt eng was om door te lopen. We waren erg dichtbij en op een gewone dag zie je de vuurtoren al lang van te voren staan, maar wij hebben dus helemaal niks gezien. Alleen een baai ver beneden ons, tussen de voorbij waaiende mistwolken door. Best apart, maar we hadden beter de volgende dag kunnen kiezen om erheen te gaan. Want die was wel heel mooi met veel zon en ook echt lekker warm. We gingen in de omgeving wat rondkijken, bij Henderson Bay en Rarawa Beach (twee mooie stranden), de wharf van de fishing club en Houhora Heads met de camping.
Op woensdag gingen we weer terug richting het zuiden. Na een boodschappenstop in Kaitaia reden we naar Kohukohu waar een kleine car ferry over de Hokianga Harbour vaart. Aan de overkant aten we onze boterhammen op bij een uitkijkpunt op de monding van dat water, het komt uit in de Tasmanzee. Voor de komende twee nachten hadden we een motel unit op een Holiday Park besproken. Deze ligt midden in het kauri gebied aan de westkant van Northland, een groot bosgebied met de kauri boomsoort, een boom die heel groot en oud kan worden. We hebben even geparkeerd bij Tane Mahuta, "God of the Forest", die de grootste levende kauri ter wereld is. Hij is 53 meter hoog en 1200 jaar oud. De oudste levende staat er in de buurt, die is ongeveer 2000 jaar oud. In het Trounson Kauri Park hebben mama en ik een nachtwandeling met een gids gedaan die de camping organiseert. We kregen per tweetal een zaklantaarn en de gids liet van alles zien met zijn grote spotlight, en hij deed er een rood plastic voor als we een kiwi dachten te horen. Jaja, we waren kiwi's aan het spotten en we hebben er twee gezien! Dat was echt super, kiwi's zijn zeldzaam en je kunt ze nog maar op een paar plekken in het wild zien. Verder vertelde hij veel over de kauribomen, en zagen we weta's (grote sprinkhaanachtige insecten), dikke palingen, spinnen en grote slakken. We hoorden eenden, kiwi's en de morepork (een native uil). De volgende dag zijn we eerst naar het plaatsje Dargaville gereden voor wat boodschapjes en 's middags naar de Kai Iwi Lakes, drie hele mooie helderblauwe meren. 's Avonds in de pub van het plaatsje Kaihu gegeten, fish & chips en een hamburger.
Op vrijdag verhuisden we naar een hostel in de buurt omdat de camping al volgeboekt was, we hadden er voor gekozen om de laatste dagen rustig aan te doen en Auckland niet als toeristen te gaan bekijken. Vrijdag regende het de hele dag dus hebben we binnen gezeten, maar 's avonds was het droog geworden en net voor het donker werd deden mama en ik nog een bush walk op het terrein van het hostel, geleid door hun hond Buster. Hij sprong op toen ik zei "Take us for a walk!", rende gelijk naar het begin van de track en wachtte altijd netjes op je als je stil bleef staan. Wat een bijzonder beest, hij begreep veel van wat je tegen hem zei, hij was een erg sociale hond!
Zaterdag dan de laatste rit van deze reis, naar Auckland. Niet zo erg lang, iets meer dan 200 kilometer, maar we namen een lange stop bij het paatsje Matakohe, waar het sublieme kaurimuseum staat. Enorm groot, heel erg veel voorwerpen, werktuigen, foto's, enz. enz., en levensgrote poppen die uitbeelden wat er allemaal in de kauri houtindustrie gebeurde in het begin van de 20e eeuw.
In Auckland mochten we bij Jeanette en Allan overnachten, in de unit waar ik in juni/juli vier weken gewoond heb. Het was heerlijk om de laatste twee dagen ruimte voor onszelf te hebben, ook omdat we heel veel bagage uit te zoeken hadden. Ik had hier nog heel veel kleding liggen, veel te veel om mee te gaan reizen door Azie dus het moest of met pa en ma naar huis, of in een pakket naar huis, of naar Houhora om aan de dochters van Ross en Sam te geven.
Vanavond heb ik de vakantiegangers naar het vliegveld gebracht, en net kreeg ik een sms dat al het gewicht OK bevonden werd en dat ze in het eerste vliegtuig stapten. Ik zit dus alleen in de unit nu, even onwennig maar toch ook weer niet. Vanavond hebben we een hele leuke spontane avond gehad met Jeanette en Allan, en buren van hun, we hebben gebarbecued en iedereen had wat eten verzorgd, ook wij. Vandaag was het echt snikheet trouwens. Ik was vanmiddag even langs geweest bij Ailsa en Roy, via hun had ik Jeanette leren kennen. En Roy is de vader van Debbie, de moeder van het gezin waar ik nanny was (ik verwacht niet dat jullie dit nog wisten :-D).
Morgen ga ik weer helemaal naar de schuur in Houhora rijden omdat ik daar mijn auto bij Ross achter mag laten die 'm voor me gaat verkopen. Wel héél erg jammer dat net in de afgelopen week een steentje een scheur in de voorruit veroorzaakt heeft. Die ook nog eens met de dag groter wordt. Lekker lastig te verkopen op die manier... maar ja, gelukkig hoef ik het zelf niet te doen. Allan, de man van Jeanette, werkt met auto's en gaat morgenochtend voor me uitzoeken hoe snel we een nieuwe ruit zouden kunnen vinden. Paul die ik in Wanaka had leren kennen bij de snowboardverhuur The Green Toad gaat met me mee naar de schuur, dat wordt ongetwijfeld erg gezellig. Prima laatste dagen in NZ lijkt me, quad biken, surfen en relaxen met goed gezelschap!

Ik doe er nu even geen foto's bij want ik kan er gewoon de tijd niet voor vinden. Maar dat hoop ik later goed te maken want er zijn weer genoeg leuke foto's. Volgende keer komt vanuit Maleisië, als alles goed gaat hoop ik daar op 5 december om iets van 23.00 plaatselijke tijd aan te komen.

Tot dan!