Al over de helft met pa en ma

Poehee, de tijd vliegt! Continu ‘on the road’ zijn betekent dat ik niet zo uitgebreid de tijd heb om een nieuw verhaal te schrijven. Maar hier dan toch. Laat ik bij het begin beginnen.
In Christchurch hebben we wat dingen in de stad bekeken zoals de Cathedral op Cathedral Square, de Botanische tuinen en het Canterbury Museum. We deden rustig aan, en het was gelukkig prachtig warm weer. Dat veranderde toen we de eerste rit gingen maken, langs de oostkust naar beneden naar Dunedin. Opeens zaten we in guur weer met een snijdende zuidenwind (recht van de zuidpool) en was het niet meer dan 5 graden. We stopten wel even bij de Moeraki Boulders aan het strand, gekke grote stenen bollen op het zand. In Dunedin hadden we een heel relaxt appartement in een motel, we hadden een upgrade gekregen, geen idee waarom, maar nu hadden we plek voor wel acht mensen. Eigen badkamer en keuken en een grote lounge met tv, niet verkeerd.
De volgende dag, na een klein beetje door de stad lopen met nog steeds hoogstens 10 graden (mama kocht wollen handschoenen), werden we om 3 uur opgehaald door een busje van Elm Wildlife Tours, waarmee we een wildlife tour op het Otago Peninsula gingen maken. We zagen koningsalbatrossen zweven bij het Royal Albatross Centre. Deze vogel heeft de grootste vleugelspanwijdte van alle vogels (3+ meter) en deze plek in NZ is de enige plek ter wereld waar ze op het vasteland nestelen. De jongen blijven 6 jaar in de lucht en komen na die 6 jaar precies op dezelfde plek weer aan land als waar ze geboren zijn. We hebben tussen de spelende, grommende zeeleeuwen gelopen en vanuit een kijkhuisje in de duinen zagen we yellow eyed penguins het strand op lopen na hun dagje vis vangen in zee. Dit is de zeldzaamste pinguinsoort, en Elm Wildlife Tours is bezig met een project om ze in aantal te laten vermeerderen. Dit gaat al aardig de goede kant op. Toevallig was er toen wij er waren net het eerste kuiken van het seizoen geboren, maar we hebben het niet gezien op de nest camera. We zagen verder ook nog veel waadvogels waaronder de spoonbill, en pelszeehonden (fur seals). Het was een mooie tour met nogal dramatisch weer, nu en dan stevige buien en wind maar ook felle zon, dus een aantal regenbogen, en het peninsula had een ruige kustlijn.

Vanuit Dunedin reden we door het zuiden naar de andere kant van het eiland, de westkust. We overnachtten in een hostel tussen Manapouri en Te Anau, Barnyard Backpackers, waar we een knus eigen huisje hadden. Maar koken moest in de grote schuur, die erg gezellig was ingericht met een paar vuren en een pooltafel. Ik ontmoette er Leanne, een nederlands meisje dat ik uit Wanaka kende en heb met haar leuk ge-gin-rummy-d met nog een Frans stel erbij.
In het zuidwesten van het zuidereiland liggen diverse fjorden (die foutief Sounds genoemd worden, het zijn eigenlijk Fiords) waarvan Milford Sound en Doubtful Sound degene zijn waar cruises in gedaan worden. Het nationaal park waarin ze liggen wordt dan wel weer Fiordland NP genoemd. Omdat Doubtful Sound groter is en er minder cruises gedaan worden had ik voor deze gekozen. Hij heet Doubtful omdat James Cook er in de 1770’s langs gevaren was en twijfelde of hij er wel weer uit zou kunnen varen omdat hij daar een oostenwind voor nodig zou hebben, en die komt daar niet vaak voor.
We werden om 9 uur opgehaald bij het hostel en gingen vanuit Manapouri eerst op een kleine catamaran in 45 minuten Lake Manapouri over, en daarna met een bus even naar een ondergrondse krachtcentrale. Erg indrukwekkend om te zien, 14% van de electrische energie wordt daar opgewekt. We gingen met dezelfde bus verder, reden over de Wilmot Pass heen (670m) en kregen toen een prachtig uitzicht op het begin van Doubtful Sound, Deep Cove. We hadden mazzel met het weer (werd ons gezegd) want het was bijna onbewolkt en heel helder, meestal zitten ze daar in de mist en de wolken. De cruise door de fjord duurde drie uur, het was erg mooi om tussen die hele hoge bergen door te varen, je voelt je dan erg nietig. Hier zagen we een paar yellow crested penguins, geelgerande pinguins. Ze lijken op de yellow eyed, maar hebben een soort grappige gele wenkbrauwen op hun kop. Toen we na 40 km varen bij de Tasmanzee aankwamen was het weer niet zo mooi meer, maar terug in Manapouri was het wel weer mooi. Het gaf wel mooie mistige uitzichten in de fjord, met allerlei tinten grijs.
Op zondag de 9e wilden we naar Wanaka rijden, ik dus terug naar Wanaka, naar mijn buddies in het hostel! Maar,... eerst moest er vrij dringend werk aan mijn auto verricht worden, dat kon geen kilometer meer wachten! De auto schudde al een tijdje, dan weer wel en dan weer niet, bij verschillende snelheden. Het bleek dat de rechterachterband kapot was, er zat een deuk in en dus ook een bult op. Oeps! Gelukkig ben ik lid van de AA (de NZse ANWB) en heeft Te Anau een garage die ermee verbonden is. Een telefoontje naar de AA en minder dan een half uur later stond er al een monteur bij de Mobil garage die mijn band in nog een half uurtje verwisselde. Best snel weer op pad dus op de zondagochtend, Te Anau is nou niet bepaald een wereldstad. Onderweg naar Wanaka keken we even bij AJ Hackett Bungy, de eerste commerciële bungyjump site ter wereld. Het is een prachtig gezicht, de Kawarau Bridge waar de mensen afspringen (43m) loopt over een gorge met groenblauw water en je kan alles goed zien als toeschouwer. Ik heb er zelf gesprongen in maart 2000, maar het hoeft van mij niet nog een keer! :-)
Ik was blij om Wanaka weer binnen te rijden (hoewel het erg grijs en regenachtig weer was), het is een fijn dorp met fijne herinneringen, en natuurlijk verbleven we in de Bakpaka! Ik was er pas een week geleden vertrokken, maar het was erg leuk om Angela en Sheridan weer te zien en om ze kennis met pa en ma te laten maken. Leuke mensen. Die avond hebben we alleen nog boodschappen gedaan en eten gekookt, en ik ging meteen daarna onverwacht naar de film met Sheridan en een ander meisje, Anne uit NL. We keken “The Bank Job“, een film over de bankoverval op een Londense bank in de 70’s. Ik vond het wel vermakelijk, veel beter dan “Taken”.
De volgende dag, nu was het prachtig weer gelukkig, gingen Angela en mama en ik de Mt Iron wandeling doen, een steile heuvel op van 200m hoog, met als beloning een weids uitzicht over Wanaka en de omliggende bergen van Mt Aspiring NP. Het was echt heel warm, zeker 25 graden. Lente in NZ kan van alles zijn! Tijdens ons koude weer in Dunedin had het zelfs gesneeuwd in Christchurch en Wanaka, niet normaal voor de tijd van het jaar. Bovenop Mt Iron verzuchtte ik dat ik nog naar Ruby Island had willen kayakken, dat was in mijn laatste week niet meer gelukt. Angela vond dat ik er dezelfde middag nog wel tijd voor had en eigenlijk had ze wel gelijk. Het was warm en het blijft tegenwoordig alweer tot 9 uur licht! Ik ging het doen en kreeg er geen spijt van. Het was niet zo lang varen als ik gedacht had (oh wat ben ik fit na al dat zwemmen, deed er 35 minuten over, de jongen van de kayaks zei een uur) en het was gewoon zo idyllisch op dat eilandje. Het is een klein heuveltje, veel begroeiing, een paadje gaat rond en er is zelfs een barbecue en twee wc-huisjes. Ik was er natuurlijk alleen dus ik rende rond als een kind zo blij. Heerlijk in die middagzon. In de 1920’s is er zelfs een aantal jaren cabaret opgevoerd met oud en nieuw, maar het podium staat er niet meer. Ik had mijn fototoestel niet bij me, heb alleen foto’s met m’n telefoon genomen.
Om 5 uur liep ik alweer terug naar het hostel en toen ik er bijna was liepen Ange en Shez me tegemoet, ze gingen net een wandeling naar Eely Point maken, een mooie plek op iets van 20 minuten lopen, dus ik ging mee. Erg fijn in de namiddagzon. Lekker op een bankje aan het meer gezeten en Sheridan sprong er spontaan in vanaf een pier. En heel ver met stenen gooien om een bepaald bordje te raken. Yep, wij zijn 30+! Bij terugkomst in het hostel zaten pa en ma lekker aan de port en van het geweldige uitzicht op het meer te genieten. ’s Avonds hebben we goede curry gegeten bij Sagun, de buren van de Green Toad. In het hostel belden pa en ma en ik daarna Nienke op, de Feenstra die nu niet in NZ is, maar in Voorschoten op mijn kat (en het huis) past.

Onnodig te zeggen dat het raar was om gedag te zeggen tegen de mensen aan wie ik best wel gehecht ben geraakt. Maar het was een goed afscheid en het hoofdstuk Wanaka had van alles wat, vooral veel vreugde!
Deze dag reden wij naar het noorden, onze bestemming was Okarito. Dit dorpje van 30 zielen ligt aan zee, aan de westkust. Mooie route door de bergen en over de Haast Pass. We stopten bij de Fox Glacier, een heuse gletcher grenzend aan gematigd regenwoud. Het was vaak zonnig vandaag maar vooral bij de gletcher hingen veel wolken, wat het een apart gevoel gaf, bijna spookachtig.
De avond in Okarito was warm en onbewolkt en na een frisse wandeling langs het strand en de lagune kookten we in het hostel. Het plaatsje heeft geen winkels of restaurantjes, dus we hadden al boodschappen gedaan. Alles onder controle!

12 November reden we de tot nu toe langste etappe: 470 kilometer, all the way to Nelson in het noorden van het zuidereiland. Abel Tasman (de eerste Europeaan die NZ in het oog kreeg in 1642) heeft er een prachtig nationaal park naar zich genoemd gekregen, maar wij hielden een rustdagje. Pa en ma van het dingen zien en doen en ik vooral van het rijden. Er moesten bovendien de nodige kaarten geschreven worden. Leuke bijkomstigheid was dat we in hetzelfde hostel zaten als Leena, het Finse meisje met wie ik drie maanden in Wanaka Bakpaka zat. Zij werkt nu als head chef in een café (daar verkopen ze koffie, thee en broodjes, geen bier) in Nelson. Met een Finse vriendin van haar die ik al kende, Meri, zaten we twee avonden een beetje bij te kletsen wat erg gezellig was.

Vrijdag de 14e was de dag dat we de ferry naar het noordereiland geboekt hadden. Weer een hele mooie dag, er kwam steeds meer blauwe lucht naarmate de vertrektijd van de boot naderbij kwam. Dat gaf ons een prachtige overtocht, aangezien we het eerste uur door de Queen Charlotte Sound vaarden. Hetzelfde idee als de Doubtful Sound, maar dit is dan wel echt een Sound. Het verschil? Een fjord werd uitgesleten door ijs (gletchers) en een sound door rivieren.
Bij aankomst in Wellington reden we direct door naar een plaatsje net ten noorden van de hoofdstad, aangezien we ervoor gekozen hadden om Wellington als bezienswaardigheid links te laten liggen. Het hostel was een huis dat de bewoners met de reizigers deelden, erg huiselijk dus. En ik kreeg bezoek van Sarah en Danielle, twee gezellige meiden van de Bakpaka, nu in Wellington op zoek naar werk. Ze kwamen naar ons hostel gereden en met z’n vijven aten we in een plaatselijke pub, erg lekker en super om elkaar weer even terug te zien.

Helaas zette het goede weer niet helemaal door, want de volgende ochtend was het dicht bewolkt. De moeder des huizes vertelde ons tijdens het ontbijt nog even doodleuk dat Richie McCaw - de aanvoerder van de All Blacks - een neef van hun is. Aaahhh! Maar goed. De rit naar Taupo stond op het programma, 370 km naar het noorden. Taupo ligt aan Lake Taupo, een gigantisch meer en het grootste van het land. Gaandeweg de rit verdwenen de wolken en werd het weer lekker warm. We beginnen er aan te wennen, het gure weer in Dunedin is nog maar een verre herinnering!
Na aankomst in de Berkenhoff Lodge deden we een was en daarna boodschappen, lekker asperges gegeten, en daarna beginnen we al af te taaien. Van plek naar plek met maximaal twee nachten in een plaats begint zijn tol te eisen! Maar deze avond trokken we ons daar niks van aan, want ik wilde het nationale Rugby League team, de Kiwi’s, live zien spelen tegen Engeland, in de halve finale van de World Cup. Papa en mama wilden best mee, dus zaten we met een biertje in een Ierse pub naar het scherm te staren. De tweede helft keken we in een sports bar (waar iederéén tenminste aandacht voor de wedstrijd had). Mooie wedstrijd, veel tries, 32-22 was de eindstand. Volgende week de Kiwi’s in de finale tegen de Kangaroos, Australië!

We hadden een hele dag in Taupo, die we gebruikten om een aantal natuurlijke attracties in de buurt te bekijken. Als eerste bekeken we de Huka Falls, best mooie watervallen die zich door een nauwe doorgang van tientallen meters lang wurmen. Daarna was het de beurt aan de Aratiatia Dam. Die wordt eens in de twee uur een klein stukje opengezet, waardoor er stroomversnellingen ontstaan, en de bijna doorgstaande rivier achter de dam in een kolkende watermassa verandert. Leuk om te zien! Ik vond het mooier dan de Huka Falls. Ten noorden van Taupo en richting Rotorua is er veel geothermale activiteit. Een van de parken waar je deze verschijnselen kunt bekijken is Orakei Korako, op ongeveer 40 km rijden van Taupo. Omdat het “off the beaten track” ligt krijgt het niet zo veel bezoekers als andere parken, maar het wordt omschreven als het meest bijzondere geothermale gebied in NZ. Het was ontzettend de moeite van het rijden waard! Met een bootje werd je een smal meer overgezet waar je via een boardwalk door het gebied wandelde. Zo kwamen we o.a. langs witte en fel oranje silica terrassen, geysers, kokende modderpoelen en een mooie diepe grot met heldergroen water. Het was een wondere wereld van geothermiek :-D.

Vandaag zijn we een klein stukje verder gereden, we zijn nu in Rotorua en zitten in een tourist flat op een camping (danwel holiday park). Helaas regent het bijna de hele dag al, daarom zijn we vandaag niet naar het Maori culturele park Te Puia gegaan. Misschien is het morgen mooier weer daarvoor. Wel fijn dat we nu de tourist flat hebben, alles voor onszelf met ook een tv. En met lezen, borduren (mama) en internetten komen we ook de dag wel door! Vanavond toen het droog was hebben we even een kijkje genomen aan het meer (Lake Rotorua) waar het holiday park aan ligt. Onder het zand zitten heetwaterbronnen, en dat moest ik natuurlijk even uittesten. Met bijna verbrande tenen kwam ik er weer uit.
Morgen rijden we naar Marianne en Brian Haworth in Katikati. Marianne woonde vroeger met haar ouders naast ons in Voorschoten, ze verhuisde in 1980 naar Nieuw Zeeland en in 1991 volgden haar ouders, ook naar Katikati. We hebben tussen toen en nu altijd contact gehouden en ik heb al vaak bij Marianne en Brian gelogeerd. Voor mijn ouders is het nu erg leuk om voor het eerst te zien waar ze zijn gaan wonen.

Tot zover deel 1 van de reis. Ik vind het erg leuk om met pa en ma te reizen en om ze alles te laten zien waar ik zo enthousiast over ben in dit land. En dat begint aardig te lukken. Ze zijn ook best makkelijk tevreden te houden, haha, ze verlangen niet al te veel :-). Nu volgt nog een stukje van gastschrijver Annie.

Hi mates!
(Dat is wat je regelmatig hoort, of What do you want love?)

Wat kan ik hier nog aan toevoegen. Alles is hier zo mooi! Bijna zomer, dus brem, rododendrons, meidoorn. Heel veel anderen bloemen en teer groen. Vreemd om te beseffen dat het in Nederland herfst is. Af en toe heb ik ook wel eens wat angsten uitgestaan: we hebben al zoveel door de bergen gereden en echte haarspeldbochten gedaan! En het links rijden verrast nog steeds. Maar Anke doet het perfect. Ook alle accomodaties zijn prima. Of het nou een backpackers hostel is, een b&b of een tourist flat op een holiday park! In de hostels hoeven we niet op een dorm, een gemeenschappelijke slaapkamer voor 4 of meer personen te slapen. Er zijn ook twins (twee eenpersoonsbedden) en doubles (een 2-persoonsbed) met eigen douche en wc! En het is heel leuk om te zien hoe de jeugd voor zichzelf zorgt en zich vermaakt met kletsen, eten koken in de gemeenschappelijke keuken, internetten enz. De jeugd zorgt goed voor zichzelf: veel groente en fruit tijdens de maaltijden.
Het is een mix van de stay-okay hotels en de nivonhuizen. Je corvee is voor je eigen eten zorgen, afwassen, je was doen. Alles wordt heel schoon gehouden. Ook onderweg heb je overal vrije toiletgelegenheid. En we zien zoveel dat ik het niet kan bijhouden. Omdat we steeds verhuizen raak je het idee van dag en tijd een beetje kwijt, dus ik ben blij dat Anke alles zo goed bijhoudt. Ze heeft best een zware taak: elke dag maar weer auto rijden, de reserveringen maken, de route naar de winkels zoeken om ons te bevoorraden! De uitstapjes en bezienswaardigheden plannen! Kortom: als gezelschap en gids: perfect. Hoe zij over ons denkt horen we later nog wel eens!

Annie