La la la Laos is leuk leuk leuk!

Hallo schaatsvolk!

Ik hoor prachtige verhalen over toertochten en ben daar best jaloers op. Heel erg jaloers eigenlijk. Maar ik ben voor mezelf ook heel blij want ik heb de perfecte afsluiting van mijn reis in Laos! Alles is hier anders dan in Maleisie en Thailand, het is nog een heel ouderwets land, met dorpen compleet bestaand it bamboehutten, rondscharrelende kippen, varkens, honden en zelfs buffels. Maar ook met meer moderne plaatsen zoals waar ik nu ben, met de traditionele markten maar ook hippe bars en restaurants. Luang Prabang is erg popi bij toeristen maar blijft een leuke relaxte plaats aan de rivier de Mekong, waar geen enkele hoogbouw is. En hier is nog veel Franse invloed te zien van de eerste helft van de 20e eeuw, toen Laos een protectoraat van Frankrijk was. Mooie gebouwen dus, maar ook de prachtige wat's (Boeddhistische tempels) zijn hier in overvloed.

Maar laat ik bij het einde van mijn vorige stuk beginnen: Chiang Rai.

Chiang Rai viel me gelijk op als een heel modern plaatsje, veel moderne winkels (bv. sportartikelen van echte merken (maar dan ook echtecht), en mooie boekwinkels) maar het heeft ook een day market die echt een doolhof is en waar je de meest uiteenlopende dingen ziet. Kleding, voedsel, allerhande gebruiksvoorwerpen, kortom, een echte markt. Bij de 'vleesafdeling' hingen stukken vlees aan haken die ik echt niet thuis kon brengen, en toen ik vroeg wat het is zei de vrouw die er werkte "tummy" waarbij ze geheel ten overvloede op haar buik wees. Okee, aha... lekker! Ook is er een drukke night market, elke avond zetten ze dat weer vanuit het niets op en daar worden voornamelijk souvenirs verkocht en ook een hoop kleding. Leuk om te zien, en het was ook leuk om daar te eten, veel kleine hokjes rondom een plein vol tafeltjes waar verschillende dingen werden verkocht. Ik bleef er twee nachten en bezocht op de volle dag die ik er had het Hilltribe Museum om wat meer te weten te komen over de hilltribes die in het noorden van Thailand wonen. Vijf verschillende tribes (Lu, Hmong, Akha, Lisu, ...?) wonen in kleine dorpjes in de heuvels en leiden daar nog hun eigen leven met hun eigen taal, ver van de moderne beschaving. Ze ontvangen wel steeds meer toeristen die op 'treks' gaan, onder leiding van gidsen, maar de laatste jaren worden er meer en meer treks georganiseerd en loopt het een beetje de spuigaten uit. Slechts enkele organisaties doen het op een verantwoorde manier en besteden het geld dat er mee verdiend wordt echt aan de dorpen. De organisatie die bij het Hilltribe Museum hoort is daar een van. Ik ontmoette in het museum een Zwitsers meisje, Sheila, met wie ik de rest van de dag opgetrokken ben. We hadden elkaar genoeg te vertellen want zij kwam net uit Laos, waar ik naartoe ging en zij gaat snel naar Nieuw Zeeland, waar ik niet snel over utigepraat raak. We gingen samen met de lokale bus een tempel net buiten Chiang Rai bekijken, die de White Temple genoemd wordt. De officiele naam is Wat Rung Khan (geloof ik). Het is echt een prachtige tempel, zelfs voor mensen die zichzelf als 'templed-out' beschouwen, zoals Sheila. Ik had nog niet eens zoveel tempels gezien, dus ik vind alles nog interessant. Deze was pas tien jaar oud en traditioneel en modern tegelijk met kunstzinnige grapjes en ontelbare kleine spiegelstukjes erin zodat hij enorm schitterde in de zon. Eerder op de dag had ik al heel wat 'gewone' tempels in de stad gezien, mijn eerste echte kennismaking met die prachtige Boeddhistische tempels. Ik geloof nooit dat ik ooit templed-out kan raken.

De dag daarna ging ik met de bus naar Chiang Khong, drie uur rijden, regelmatig kleine dorpjes en veel locals in de bus. In Chiang Khong probeerde ik SP guesthouse te vinden waar ik afgesproken had met Joe en Michael Haworth, zoons van Marianne uit Katikati die samen drie weken in Thailand op vakantie zijn. Via Facebook hadden we contact gehouden en toevallig hadden zij ook plannen om naar Laos te gaan en gingen ze op dezelfde dag naar de grensplaats Chiang Khong. Helaas bestond SP guesthouse niet meer, dus ik koos een andere en ging op zoek naar internet om Joe en Mike te laten weten waar ik zat. Uiteindelijk vonden we elkaar nog voordat zij hun mail hadden gecheckt, en we hebben 's avonds wat gedronken en gekletst in dit slaperige plaatsje. Rond een uur of tien was alles stil en waren de restaurantjes dicht en gesloten. Maar goed, het was heel gezellig en een leuk toeval dat we elkaar hier tegen konden komen!

Vanuit Chiang Khong kun je dus de grens met Laos over, en dan kom je aan in het kleine plaatsje Huay Xai. De rivier de Mekong vormt hier de grens tussen Thailand en Laos. Vanuit Huay Xai is het steeds populairder aan het worden om met een slow boat in twee dagen over de Mekong naar de plaats Luang Prabang te varen. LP is een heel mooie plaats en erg geliefd bij toeristen, dus het is voor veel mensen de eerste bestemming in Laos. Ik had echter niet zo'n zin in zo'n gehypete tocht en ging direct naar het noorden, naar de plaats Luang Nam Tha. De grensovergang zelf was heel leuk en simpel: in een kantoortje haal je een stempel als bewijs dat je Thailand uit bent, dan betaal je een vrouw (met ochtendhumeur) bij een simpele kraam midden op een kleine zandvlakte 40 Baht (80 eurocent) voor de overtocht. De vrouw bij de kraam zwaaide naar een mannetje aan het water onderaan de zandhelling ten teken dat ik met de boot mee mocht. Ik kwam na de massa die vroeg met de slow boat mee moest dus het was niet druk, en ik kreeg een bootje voor mij alleen. Het duurde en paar minuten naar de overkant van de Mekong, waar ik nog even goed moest kijken om het grenskantoortje te ontdekken (was ook niet helemaal jofel van de malariapil die ik die ochtend VOOR m'n ontbijt had genomen ipv erna). Daar vroeg ik een Lao visum aan, US$36 tsjing tsjing, vervolgens het loketje ernaast voor een stempel en ik was Laos officieel binnen. Meteen een mannetje naar me toe, "Where you go?" Luang Nam Tha, okee, I show you direction. Hij leidde me naar een minibusje dat direct naar Luang Nam Tha reed. Daarin zaten al twee meiden, Idriss en Judy uit Nederland, en Sophian, een Franse jongen, kwam er nog bij. Gevieren werden we naar Luang Nam Tha gereden, en direct was het landschap anders, anders dan Maleisie en Thailand.

Ik schrijf in een volgende log verder want deze wordt gewoon te lang!

Oant sjen!