Tramps, snow en surf

Er is dit keer best veel gebeurd in mijn leventje hier de laatste tijd.
Ik hoopte in mijn laatste log op sneeuw, maar in plaats van snowboarden ging ik op zondag 5 oktober een wandeling doen met twee Noorse meisjes, Elin en Marie. De “Diamond Lake walk” was eentje die ik nog altijd wilde doen, en met Elin en Marie was het erg gezellig. Het was een beetje bewolkt maar toch wel heel zonnig en de wandeling was schitterend. Een mooi uitzicht over Lake Wanaka en de delta van de Matukituki River die daarin uitkomt en we konden ook Treble Cone ski field goed uit de verte zien.

Op 9 oktober was het dan wel zover: er was 30 cm nieuwe sneeuw gevallen op Cardrona dus dit was mijn dag om mijn laatste liftpas te gebruiken. Geweldig, de eerste keer dat ik met de lift omhoog ging was er gewoon nog niemand op de piste, en de hele dag werd het ook niet echt heel druk. Dus ik experimenteerde erop los, sprong weer de hele tijd in de zijkanten die nog poedersneeuw waren en bleef vaak nog overeind ook. De laatste paar runs deed ik samen met Leena, het Finse meisje uit het hostel dat in het café van Cardrona werkt. De laatste run ging ik heel snel naar beneden omdat ik mijn shuttle bus moest halen en dat lukte ook erg flitsend en goed. Dus, ik heb het al gezegd, ik kan niet wachten tot ik terug ben in Europa om daar te gaan snowboarden!

In de winkel waar ik altijd mijn snowboard en boots huurde, the Green Toad, had ik inmiddels Paul leren kennen, een Canadese backpacker die daar het seizoen werkte. Erg aardig, ik dronk soms een biertje na het terugbrengen van de spullen bij hun buiten in de zon, en hij had me uitgenodigd om naar hun “closing party” te komen op de laatste dag van het seizoen, 12 oktober. Dat was erg gezellig, ik kwam even langs om wat biertjes te drinken. De jongens van de shop zijn echt een stelletje debielen bij elkaar, het was erg komisch en helemaal toen een paar mensen in de shop zoveel mogelijk jassen aan gingen trekken van de rekken huurjassen. Ik zat buiten met o.a. Paul en we liepen naar binnen en gingen ook meedoen. Paul ging nog iets verder, hij trok skiboots aan en ski’s, zette een skibril op en had iets van 8 jassen aan. Een meisje, Kelly, had snowboard boots en een kinder board gepakt, en samen gingen ze er mee naar buiten en op banken en tafeltjes klimmen. Super prettig gestoord dus en gewoon onwijs grappig! Ik hoop dat de foto’s het een beetje begrijpelijk maken :-).

Ik ging wel vroeg naar bed want de volgende dag ging ik met Sheridan aan een wandeling van twee dagen beginnen. We gingen het begin van de Motutapu Track lopen, naar de eerste hut van de track en de volgende dag dezelfde route weer terug. Jemig, dat was wel heftig zeg… Ik ben het niet gewend om met een rugzak op te lopen, en het is niet te geloven wat je voor één overnachting nog nodig blijkt te hebben. Het eten en water weegt ook veel. Ergens redelijk in het begin nam Sheridan al wat bagage van mij over en de volgende dag had hij al mijn eten en water en ook wat spullen.
Angela bracht ons met de auto naar het begin van de track, een paar kilometer voorbij Glendhu Bay. De wandeling was (natuurlijk weer) prachtig, eerst liepen we langs een rivier over het land van een schapenboer, er renden een keer lammetjes voor ons uit. Daarna ging het over in een prachtig stuk bos, nog steeds met de rivier er doorheen en steile boshellingen waar het klauteren begon. Toen we het bos uit waren ging het over in een redelijk goed pad, op en neer over een helling met de rivier links van ons, tot we bij een nieuwe hut in aanbouw kwamen. We hadden al drie keer een helikopter over zien vliegen die bouwmateriaal onder zich had hangen, en dat bleek dus voor een nieuwe hut te zijn. Daar hebben we even met de bouwvakkers gekletst (ze zitten er tien dagen onafgebroken de stakkers) en hebben we geluncht. Hierna liepen we langzaam omhoog over een vrij kaal hellend gebied (nog steeds een vallei) waar het pad vaak niet bestond en dat betekende dat de voeten de hele tijd schuin op de grond staan. Dat trokken mijn voeten niet zo goed, ik kreeg behoorlijke pijn in mijn enkels. Bij een misstap gebeurde het wel eens dat we naar beneden gleden, want het was de hele tijd een helling en soms erg steil. Maar gelukkig was er tussock, grote stevige graspollen waar je je aan vast kunt grijpen. Het was wel uitkijken voor de “Spaniards” zoals Sheridan ze noemde, cactus achtige planten met een scherpe doorn aan het uiteinde van de lange bladeren. Op een gegeven moment konden we niet meer hoger want toen waren we in een “saddle” aangekomen, op 1275 meter boven zeeniveau, Jack Hall’s Saddle om precies te zijn. Hier hielden we weer een pauze en daarna was het een lange steile afdaling naar ongeveer 400 meter. Nu hadden we nog drie bergruggen, op en af, voor ons liggen voor we de hut konden zien. Ik was doodmoe, Sheridan ook wel aardig, wat een tocht was het. Toen ik een keer uitgleed en met mijn gezicht naar beneden bleef liggen vroeg Sheridan wat ik aan het doen was. Ik riep “I’m just giving my feet a rest!” Dat vond hij erg grappig en hij antwoordde: “Maar we hebben 100.000 tussock gremlins die ons aanvallen, sta op en neem ze te grazen!” Dat vond ik weer erg grappig waardoor ik met een glimlach opstond en weer verder kon. Beide dagen was het de hele tijd heel gezellig, en hoeveel ik soms ook liep te foeteren om mijn zere voeten, hij gaf het niet al te veel aandacht en dat was precies goed.
De hut was geweldig, heel nieuw en er was stromend water en goede matrassen en een long drop toilet. Terwijl ik uitgeteld op een matras lag maakte Sheridan thee en hij kookte een mix van rijst met ui, champignon cup-a-soup, noodles, wortel en tonijn uit blik. Het was die dag onbewolkt geweest waardoor de hut aardig opgewarmd was, het was niet zo heel koud in de hut maar dat was het in de ochtend wel. Helaas had ik niet zo goed geslapen, en ik hoorde ook de hele nacht de raarste geluiden, harde klappen alsof er deuren dicht sloegen, terwijl dat niet mogelijk was. Heel apart. De tweede dag begon het heel bewolkt en met veel wind, maar dat bleek wel lekker te zijn, want je krijgt het van het lopen warm genoeg. De eerste dag deden we in 9 uur en de tweede in 8 uur. Er staat 7 tot 9 uur voor de wandeling, dus dat klopt wel. De tweede dag was, op de steile klim naar Jack Hall’s Saddle na, iets prettiger lopen. Al met al was het een geweldige twee dagen, ik had nog nooit een wandeling van meer dan een dag gedaan dus ik vond het erg speciaal. En in NZ is "trampen" zoals ze het hier noemen een beetje een must.

Toen we bijna terug bij het hostel waren (we kregen een lift tot in Wanaka), stopte er een campervan voor ons en er stapte iemand uit die ik kende! Chantal, ze werkte tot voor kort bij de opticien waar ik kom in Amsterdam, en we wisten van elkaar dat we nu allebei in Nieuw Zeeland zouden zijn. We hadden contact gehouden en ik hoopte dat het haar en haar vriendin Beth zou lukken om me op te zoeken in hun drie weken in NZ. Dat zou een dezer dagen zijn en het was dus gelukt! Ze boden zelfs aan om voor me te koken, wat super uitkwam omdat ik zelf nog niet gedacht had aan wat ik zou gaan eten. Dus na heel wat bijpraten met m’n hostel mates (o.a. met Matt die een track van vijf dagen had gelopen in z’n eentje en al die tijd geen mens was tegengekomen) nam ik bord, bestek en een glas mee naar de camper en genoot ik van lekkere pasta met Chantal en Beth. Erg gezellig, bedankt nogmaals meiden!
Het was die avond de laatste avond van Danielle, Sarah en Matt; we gingen naar Woody’s, een leuke pub met pooltafels. Ook weer heel gezellig, maar rond 11 uur was het wel bedtijd voor mij, want de volgende dag moest ik bedden en badkamers schoonmaken en ik was een beeeeetje moe van het wandelen.

Na het schoonmaken ging ik gelijk door met kleren inpakken voor een korte “vakantie”! Ik had best zin in een korte break van Wanaka, had Ross gebeld en goedkope vluchten naar Kerikeri gevonden. Sam bleek op het laatst met Olivia naar Rotorua te moeten voor een nationale scholen-mountainbike wedstrijd en Ross moest werken in Kaitaia dus ik ging met hem mee naar Houhora en verbleef weer in de schuur. Met uitslapen, lezen, tv (!!!) en dvd’s (!!!) kijken vermaakte ik me goed, en het was gaaf om weer op de quad bike te rijden, ik ben naar 90 Mile Beach (de westkust) gegaan en heb op een heuvel een biertje gedronken. Ross en ik zijn naar Rarawa Beach (oostkust) geweest, een spierwit strand met een knalblauwe zee waar ik weer eens gesurfd heb. De eerste keer na de winter, het was heerlijk. Heel koud maar niet te, juist lekker verfrissend, en kleine makkelijke golven. En een warm zonnetje erbij dus het voelde alweer erg zomers. De zomer is in aantocht, heerlijk!

De laatste avond gingen we naar Ross’ vrienden Xavier en Nicki, zij wonen veel dichter bij Kaitaia zodat Ross de volgende ochtend na zijn nachtdienst niet zo ver terug hoefde om mij op te halen. Ik ken Xavier en Nicki ook alweer bijna vier jaar dus het was leuk om ze weer eens te zien. Ze hebben twee zoontjes van 5 en 2, Teina en Nikau, en momenteel zeven puppies die de jongens me graag wilden laten zien. Wat een schatjes zeg, de puppies en de jongens!
De volgende dag was een erg lange, om kwart over vijf haalde Ross me op en reden we naar Kerikeri, waar ik nog een uurtje in het bed van Olivia kon slapen omdat zij bij een vriendin was. Daarna kwamen Joe, Koralee en Reuben me gedag zeggen en ontbeet ik met de kids. Erg lieve, leuke kids en ze worden groot. Rond half 10 zette Sam me af op het mini vliegveld en wachtte ik nog 2 uur voor mijn vlucht ging. De overstap in Auckland ging gesmeerd en om 14.00 uur was ik in Christchurch. Daar stond mijn trouwe autootje op het vliegveld op me te wachten en nadat ik $57 had betaald (niet slecht voor een week parkeren!) begon ik aan de lange rit terug naar Wanaka. Op zich ook weer erg prachtig want het was onbewolkt en de late avondzon gaf een prachtige gloed op het landschap. Het was echt een gevoel van thuiskomen toen ik het dorp weer in reed en het was goed om Angela en Sheridan weer te zien, de enige vertrouwde gezichten nu hier.

Gisteren heb ik nog even met Paul van de Green Toad koffie gedronken in het dorp, hij gaat na een seizoen in Wanaka weer verder reizen. Angela en ik gingen daarna shoppen, ik wilde een zonnehoed en zij nieuwe wandelschoenen. We kwamen terug met allebei een zonnehoed, echte dames zijn we nu! Oordeel zelf maar :-D. Vandaag zijn we naar de hot pools van een luxe resort geweest, weer een onbewolkte dag dus de hoeden kwamen gelijk al goed van pas. Enne ik zit met mijn arm - bijna - om Angela heen om infecties te voorkomen, omdat ik mijn inentingen voor zuidoost-Azie net gehad had. En it bloody hurts now!

Nu nog tien dagen en dan rij ik opnieuw naar Christchurch, dan om mijn vader en moeder op te halen van het vliegveld. Heel spannend, en tot die tijd ga ik hier waarschijnlijk nog wel wat leuks doen. We zijn van plan om te kayakken naar een klein mini eilandje in Lake Wanaka.

Daaahag, X Anke