Huis-tuin-en-keuken-Wanaka

Hoi Nederland,

Ik begin maar gewoon weer waar ik gebleven was. Dai (één van de Japanse pro-snowboarders die hier overzomerden) vertrok, dus aten we weer gezamenlijk, altijd gezellig en altijd lekker. Het werd een pizza party deze keer, Matt en Taka hadden een middag in de keuken gestaan en dat resulteerde in vijf verschillende pizza‘s, waaronder een desert-vla-banaan-pizza! Er kwam een Japans meisje op bezoek met Japanse soep, ik had een werkelijk geweldige salade gemaakt en Sheridan weer zijn fruit-crumble die vergezeld ging van ijs en nog een taartje; ik had in tijden niet zoveel gegeten.

Op zaterdag de 20e reden Angela, Sheridan en ik met mijn auto naar Cromwell om een dagje uit Wanaka weg te zijn. Angela speurde in de Leger des Heils winkel naar nieuwe kleren en ik heb er een spijkerbroek gekocht die ergens tot mijn kuiten hing, maar dat boeide niet want ik wilde een korte broek dus heb ‘m afgeknipt. En van de afgeknipte pijpen heb ik een tas genaaid! Erg leuk geworden al zeg ik het zelf. Nee, dat wil niet zeggen dat ik me dan dus wel heel erg zit te vervelen hier, ik vind het gewoon leuk om zelf iets in elkaar te zetten. De vlag van vilt was het meeste werk maar die is dan ook wel mooi geworden!

Op een mooie zonnige dag heb ik nog eens de fietstocht langs de Clutha River over gedaan. Wat een prachtige vergezichten over de besneeuwde bergen, en het water van de Clutha is zo mooi blauwgroen, het was een heerlijk tochtje.
‘s Middags kon ik mijn auto ophalen bij Wanaka Auto Repairs. Sinds ik ‘m had gekocht had het raampje aan de bestuurderskant nooit naar beneden gekund, en met warmer weer op komst (en het is er al, de lente is hier!) zou het toch wel erg prettig zijn dat dat raam naar beneden kan. Om maar niet te spreken van de genante situatie bij alle loketjes waar ik toch nog best regelmatig langs blijk te komen (parkeergarages, veerboot, McDrive (in Auckland met de kids!)). Dus dat is nu gefikst, er hangt een leuk prijskaartje aan (handig hoor, dat electrische gedoe) maar ‘t is nie anders.

Zaterdag 27/9 was het er op of er onder voor de Warriors: het enige Nieuw Zeelandse Rugby League team dat in de Australische National Rugby League meespeelt. League is een ander soort rugby dan Union (wat bv. de All Blacks spelen) doordat de spelregels behoorlijk verschillen. Daardoor gaat het sneller en is het een erg hard spel, en ik vind het leuker om naar te kijken. Met Taka, Sheridan en Tom gingen we naar de Bullock Bar, die vol stroomde met League fans. Helaas brachten ze er niet veel van terecht, Auckland Warriors - Manly Sea Eagles werd 6 - 30. Manly staat nu in de finale, tegen welk team weet ik niet, om landskampioen van de League te worden.

In de middag diezelfde dag ging Tom weer eens “slack linen” aan het meer. Dan spant hij een platte haspel (waar je bv. bagage op een auto mee kan vastsjorren) tussen twee bomen dat dan een evenwichtskoord wordt, en gaat hij dus een soort van “koorddansen”. Hij deed dat wel vaker maar deze keer ging ik eens een keer mee, en later kwam Sheridan ook nog. Het bleek echt heel leuk en verslavend te zijn, en helemaal niet makkelijk. “A few hours of cheap fun”, zoals Tom zegt, was het zeker. Daarna liepen Sheridan en ik nog even de pub aan de overkant in voor een pint en we aten wat fush and chups terwijl we de Grand Final van de AFL keken, Australian Football. En ‘s avonds dus de Warriors. Toen had ik mijn portie aan down under sporten wel weer gehad :-D.

De dag erna, zondag 28/9, ging hier Daylight Saving in, zomertijd dus, waardoor het tijdsverschil met Nederland nu 11 uur is. Maar veel belangrijker: het was een geweldige dag om te skiën/snowboarden, want het had op zaterdag heel veel gesneeuwd op de bergen (in het dorp was dat heel erg veel regen). Nu het lente is en dus veel warmer ben je voor een goede sneeuwdag echt afhankelijk van een verse lading sneeuw, want binnen de kortste keren is het weer zacht en papperig en worden de pistes ijzig. Met mijn pas verworven snowboard kunsten ga ik liever helemaal niet dan dat ik bij elke afdaling enorme angsten uitsta, maar deze dag wilde ik meemaken! En het was echt geweldig, zachte poedersneeuw, vallen deed geen zeer en dus durfde en kon ik meer, en het was heerlijk warm, heel veel zon, iedereen in een goed humeur en daardoor ook diverse gezellige gesprekken in de stoeltjeslift. Ene Neil die bij Heliline in Franz Josef werkt heeft beloofd dat “he’ll sort me out” wanneer ik langskom met mijn ouders... Lijkt jullie dat wat pap en mam, boven de Franz Josef gletcher vliegen? Haha, we‘ll see. Wat een heerlijke dag was dit!

De dag hierna kwam Sarah voor twee dagen terug met haar moeder, ze zijn Vlaams dus kon ik leuk Nederlands met haar moeder praten. Een leuk mens. We zijn dinsdag met mijn auto naar het skigebied Treble Cone gereden zodat Sarah haar moeder kon laten zien waar ze gewerkt heeft. Sarah's busje komt die berg niet op, dat weet ze uit ervaring. Het blijft apart dat er in NZ geen dorpjes bij de skigebieden zijn, maar dat je er eerst naartoe moet rijden over een steile en vaak gladde bergweg zonder vangrails. Ook zijn er totaal geen bomen, de boomgrens ligt hier een stuk lager en de pistes liggen dan ook op kale bergen. Kan niet wachten om eens in Europa op wintersport te gaan!

Op dinsdag de 30e was het de laatste avond van Taka, een Japanse jongen die hier ook al weer 2½ maand zat en de laatste weken ook schoonmaakte. Hij ging Japanse pannenkoeken voor ons maken - ik zou het liever omeletten willen noemen - hij had er seafood in gedaan en het was echt heeeeeeeeeerlijk. Matt de pizza master had weer twee pizza’s gemaakt, Sheridan een fruit crumble (dit keer met door mij gesponsorde vanillevla erbij), het begint voorspelbaar te worden maar niet minder lekker. Matt maakte nu een kiwi pizza als toetje, die was geweldig lekker!

Afgelopen donderdag hadden we Tom’s leaving dinner, hij had zin in een kiwi barbecue. Tom, zelf een kiwi, heeft meer dan zes maanden in Wanaka (Bakpaka) gezeten om een ski patrol cursus te doen. Er zijn niet zo veel mensen meer over, daarom zaten we maar met z’n vijven aan tafel, Angela, Sheridan, Leena, Tom en ik. Het was niettemin heel gezellig en we zaten buiten de wind te trotseren met jassen aan, dat had wel wat.

Vandaag, zaterdag, regent het aan een stuk door, maar hopelijk betekent dat verse sneeuw op de bergen. Leena en ik willen eens een keer samen gaan snowboarden, en morgen heeft ze nog vrij dus hopelijk ligt er nieuwe sneeuw en dan gaan we er voor! Maar ik vermoed dat het een beetje te warm is.

Voor de Leidenaars die dit lezen: ik hoop dat jullie een super leuke drrrie oktoberrrr hebben gehad en dat het meeviel met het herfstweer dat NL momenteel schijnt te teisteren...!

Zo. Weer een verslagje geproduceerd.

Eigenlijk zijn al deze “gebeurtenissen” nu gewoon mijn dagelijks leven. Oja, ik maak nog steeds schoon in het hostel en heb drie keer per week de avonddienst, ik zwem nog steeds twee keer in de week en ik ga regelmatig naar de bieb. Het is raar dat jullie als lezers nu zo’n beetje elk detail van mijn dagelijks leven lezen, maar toch vind ik het leuk om het te laten weten omdat het heel anders is dan in Nederland.

Ik voel mij hier echt heel gelukkig omdat:
- de vaste mensen, die dus eigenlijk mijn huisgenoten zijn, me (bijna) geen moment vervelen;
- er zo nu en dan hele leuke en interessante gasten in het hostel verblijven, zoals bv. laatst drie Franz Josef gletcher gidsen en het Vlaamse fietsersduo Henk en Katrien;
- het prachtig is om tussen de besneeuwde bergen te wonen, helemaal nu het lente is;
- ik aan een boel dingen toe kom waar ik in NL geen tijd voor zou maken, zoals taarten en pikelets bakken en een tas in elkaar naaien;
- de sfeer in Wanaka heel relaxed is, mensen maken tijd voor een praatje;
- ik heel regelmatig en heel leuk, op allerlei manieren, contact heb met fijne mensen uit Nederland.

En toch zou ik in dit land niet de rest van mijn leven willen wonen. Daarvoor mis ik teveel historie, cultuur en vrienden in het echt. Zoals de moeder van Sarah zei: “Er is hier in NZ toch wel niets he?”

Dus ik vind het prima dat ik vanaf nu nog een maandje in Wanaka ben, dat ik daarna vier weken met papa en mama ga rondreizen in mijn sporty Toyota en dat ik daarna twee maanden door zuid-oost-Azië ga reizen. Op 1 februari 2009 zal ik (vast wel) opgewekt Nederland weer binnen komen!

Laterrrrr!