M2M, 28-24, en 117 Lakeside Rd

Zaterdag 13 september was de dag van de Mountain to Mountain Race, wat een dag!

Je kon gelukkig nog tot de avond ervoor inschrijven en dat deden we dan ook. Ik bracht een met de hand ingevuld formulier bij de mensen thuis, want via internet ging het niet zo best.
Deze jaarlijkse race, afgekort M2M, gaat over een afstand van 87 kilometer en heeft zes onderdelen. Op www.m2mwanaka.com kun je er alles over lezen. Het start met 1,5 km skiën op Treble Cone; dan 16 km mountainbiken (8 km de berg af en 8 km plat wegdek); 16 km kayakken over de Matukituki River; 7,5 km hardlopen met name over boerenland; 35 km fietsen over de weg van Glendhu Bay campsite, via Wanaka tot de afslag voor Snowpark, en als laatste 11 km bergop mountainbiken naar Snowpark. Daar was de finish!
Wij hadden een team van vier personen: Danielle, Sheridan, Lucy (een collega van Danielle) en ik. Onze teamnaam werd Team DASL. Dat waren onze initialen maar uitgesproken als dazzle betekent het ook zoiets als ‘verbijstering‘ of ‘schittering‘. De taken waren als volgt verdeeld: Lucy deed het skigedeelte, Danielle fietste van de berg af en ging in de kayak, Lucy ging hardlopen, ik fietste over de weg en Sheridan fietste het laatste stuk bergop naar de finish. De vrijdag besteedden Danielle, Lucy en ik aan het logistieke gedeelte, want het is nog wel even nadenken hoe je alles en iedereen op de goede plek krijgt op het goede moment. Gelukkig had Lucy een busje voor de kayak en de fietsen, maar dat busje zou het niet redden bergop naar Treble Cone dus gingen we ook met mijn auto om ons allevier met een fiets en ski’s naar boven te krijgen voor de briefing om 10.00 uur. Die was goed en snel, waarna de skiers meteen met de lift naar de start werden getransporteerd. Gelukkig was het prachtig weer, heel zonnig en weinig wind, dus Danielle, Sheridan en ik zaten lekker op het terras van Treble Cone te wachten op de start om 11.00 uur. Al een paar minuten na de start kwamen de eerste skiers de helling af, en Lucy zat in het eerste gedeelte, dat begon goed! Danielle vertrok spoedig op de fiets, en daarna reden ook wij met mijn auto weer naar beneden. We lieten mijn auto even staan beneden op de TC parking en reden in Lucy’s busje naar het begin van het kayaktraject om Danielle‘s fiets in te laden. Alle kayaks waren al verdwenen leek het, maar opeens zagen we nog iemand rennen, dat bleek Danielle te zijn... kennelijk was ze door iedereen ingehaald ondertussen. Hmmm... Met het busje en mijn auto reden we naar het eindpunt van de kayakkers, waar we nog heel lang de tijd hadden om alles en iedereen te bekijken. Meer en meer mensen vertrokken… Danielle kwam als één-na-laatste aan, tegelijk met de veiligheids-jetboat! Maar het was op zich erg goed dat ze geen groot gat had laten vallen, want bijna iedereen had een hele lange kayak met een roer. De onze was kort en bedoeld om mee te slalommen dus al haar energie ging zitten in het ding recht houden en bijsturen. Tsja, backpackers hebben niet altijd toegang tot het perfecte materiaal...
Lucy begon dus ook zo’n beetje als laatste aan haar hardloopafstand. Toen laadden wij de kayak in en gingen we met twee auto’s naar Glendhu Bay waar het fietsen over de weg begon. Dat ging ik op een mountainbike doen. Heel erg jammer dat we geen racefiets hadden, want iedereen, echt iedereen deed dit stuk op een racefiets en dat had ik ook zo graag gedaan. Het was nu best zwaar dat heuvelige asfalt met zo‘n zware fiets en dikke banden! Met een racefiets zou ik echt mensen ingehaald hebben, want ook nu lukte het mij gelukkig om geen gat te laten vallen, ik ging als allerlaatste weg en kwam als allerlaatste aan (erg grappig om de mensen in rode hesjes door hun walkie talkie “Last one, last one” te horen zeggen), maar het verschil bleef maar een paar minuten. Toen ik door Wanaka reed stond Angela op de hoek om me aan te moedigen, maar helaas kwam ik dat pas achteraf te weten, ik had haar niet gezien... :-( Bij Snowpark aangekomen was het de beurt aan Sheridan om ons naar de finish te brengen. Elf km bergop duurde net zo lang als 35 km over de weg. Hij deed het heel goed, bleef zelfs vrolijk praten, lachen en zwaaien, en wij met z’n drieën reden met tussenstops in mijn auto omhoog en namen foto’s. Sheridan haalde een aantal mensen in, maar uiteindelijk bleek op de website (bij results) dat we toch 2-na-laatste zijn geworden, 74 overall met een tijd van 6 uur en 6 minuten. Maar goed, best knap dat we niet laatste werden met ons ongeschikte materiaal en nul training! Maar het belangrijkste was dat het geweldig was om mee te doen, goed georganiseerd en leuke sporten, en het landschap waar je doorheen komt is zo mooi! Op Snowpark was de prijsuitreiking, ze hadden behoorlijk veel prijzen van sponsors om te verloten, en ja hoor, mijn naam werd ook genoemd en ik won een 15 liter Deuter rugzakje! Superprijs! Sheridan won een dag huur, liften en les op Snowfarm; dat was het enige wat hij zowiezo gratis had kunnen doen via Danielle die daar werkt, komisch.

We waren allemaal behoorlijk uitgeput natuurlijk, maar Sheridan en ik wilden erg graag rugby kijken in de pub (Shooters). Angela ging mee en er bleken meer mensen uit het hostel te zijn (tijdelijke gasten). Het was de beslissende wedstrijd in het toernooi om de Tri Nations Cup, tussen NZ en Australië. Het was een geweldige wedstrijd, mooie tries en veel ook. En de All Blacks wonnen, dus het kon niet beter. Met 28-24, nog spannend ook. Na nog 1 of 2 biertjes liepen we terug naar het hostel en vermaakten we ons onderweg een tijdje in de speeltuin aan het meer. Dat is zo’n leuke speeltuin, heel populair ook, het is er constant druk. Niet alleen met kleine kinderen!
De zondag erna hoefde ik gelukkig niet te werken want ik voelde me niet echt lekker na die grote inspanning en een avond uit er achteraan. Maandagochtend heb ik weer eens schoongemaakt en bedden opgemaakt, vijf uur werk had ik er aan. ‘s Avonds had ik de onsite dienst, een makkie, en de keuken schoonmaken ‘s avonds laat is lang zo erg niet. Dat deed ik deze week nog twee keer en toen had ik mijn huur voor de week weer verdiend. Vanavond weer samen eten, Dai (veruit de leukste Japanner hier) vertrekt morgen.

Ik blijf hier nog tot eind oktober, en als iemand mij eens iets zou willen opsturen (jajaja!): het adres is

Wanaka Bakpaka
To Anke Feenstra
117 Lakeside Road
Wanaka
Nieuw Zeeland.

Ik beloof dat ik iedereen die mij iets stuurt, iets terug zal sturen!

xxx