Mt Roy hike en andere Wanaka-dingen

De vrijdag dat ik terug kwam in Wanaka, 29 augustus, vroeg Sheridan wat mijn plannen voor zaterdag zijn. Het ging prachtig weer worden dus wilde hij zijn grote wandeling gaan doen en we hadden al eerder afgesproken dat ik dan mee zou gaan. Het is een wandeling die begint met de beklimming van Mt. Roy, vlak aan Lake Wanaka. Als je op de top staat, Roy’s Peak, dan ben je op 1578 meter, 1200 meter hoger dan aan het begin want Wanaka ligt op ongeveer 300 meter. Van daaruit kun je natuurlijk dezelfde weg terug naar beneden gaan, maar Sheridan wilde vanaf Roy’s Peak over de hele bergrug lopen, naar de top van een hogere berg, Mt. Alpha op 1630 meter. Vanaf dat punt gaat het geleidelijk naar beneden, en de track eindigt aan Cardrona Valley Road, de weg die naar Cardrona Ski Field gaat. Andy wilde graag met ons mee, en Matt uiteindelijk ook. Met z’n vieren reden we dus naar het parkeerterrein waar de Mt. Roy track begint. Het begon gelijk goed, enorm steil zigzag omhoog en op een bepaald moment liepen we in de sneeuw. Het uitzicht werd steeds mooier, je kon wel eindeloos doorgaan met foto’s nemen. Opeens werden we achterop gezeten door twee mannen, maar de jongens lieten hun niet winnen, wij kwamen eerst aan bij Roy’s Peak. Behalve ik dan, want ik had het echt zwaar met mijn belabberde conditie. Matt en Andy snowboarden heel veel en zijn erg goed, en Sheridan heeft Nieuw Zeeland van noord tot zuid belopen, van Cape Reinga naar Bluff (zelfs de krant en tv ermee gehaald), dus die heeft ook een basisconditie. En ik doe bedroevend weinig om mijn conditie op peil te houden. Maar goed, ik kwam in mijn tempo niet veel later ook aan de top. Sheridan had eerst gezorgd dat de andere mannen niet wonnen en kwam toen terug om te kijken hoe het met mij ging, super van hem. Op de top waren we in principe zichtbaar vanuit het hostel, ik sms’te Sarah, maar zij keken te laat en hadden de “fellowship” gemist.
Vanaf Roy’s Peak was het geweldig wandelen, overal een dikke sneeuwlaag en prachtige uitzichten rondom. We liepen de hele tijd echt letterlijk over de rug van de bergketen, heel erg gaaf. De route werd aangegeven met fel oranje markers, dat ging heel goed. De sneeuw was alleen behoorlijk ijzig, heel vaak zakte je tot je knieen door de korst heen. Ik droeg een korte broek, wat op zich wel heel relaxed was, maar daardoor deed het zeer aan mijn schenen, elke keer als ik door de sneeuw zakte. Ook al had ik mijn coole voetbalsokken aan, die zakten te vaak af. Maar dat mocht de pret niet drukken!
Toen we in de buurt van Mt. Alpha kwamen zagen we een grote rotsige helling voor ons uit, daar werd het echt behoorlijk eng en gevaarlijk om voorbij te komen. Uitgerekend hier zagen we de volgende marker niet, maar de route was wel min of meer logisch. We zochten een weg langs de ijshellingen en rotsen er tussendoor, en op een gegeven moment moesten we van links naar rechts over een helling ijs/sneeuw van zeker 40 graden, elke stap was een kwestie van je schoen in het ijs schoppen waardoor je houvast had, en goed vasthouden aan het taaie tussock gras dat er groeide. Soms was dat er ook niet dus dan boorde ik mijn vingers ook in de sneeuw. Achterom kijken deed ik maar niet, want ik vond het al eng genoeg en loslaten was bepaald geen optie. Ondertussen hadden we gelukkig de volgende marker ontdekt. Na het engste stuk ging het nog heel snel en glibberig omhoog, dus de beenspieren werden alweer aardig op de proef gesteld. Maar uiteindelijk konden we niet hoger en waren we op de top! Wat een opluchting was dat. Deze wandeling wordt niet aangeraden in de winter, we weten nu waarom… Vanaf deze top ging het nog steeds over/door de diepe sneeuw, maar heel geleidelijk naar beneden, dus dat liep een stuk comfortabeler. En ik had door mijn lage gewicht en relatief grote schoenen :-D het voordeel dat ik minder vaak door de sneeuw zakte dan de jongens. Pas toen we op het land van een schapenboer terecht waren gekomen raakten we de sneeuw kwijt en liepen we gestaag over een pad naar beneden. We zagen de Cardrona Valley Road de hele tijd liggen, en daar aangekomen (na 8 ½ uur wandelen) hadden we binnen no time een lift van een aardige snowboard chick die vier plekken over had in haar auto. Rond die tijd, 16.15 uur, komen heel veel mensen terug van Cardrona Ski Field naar Wanaka, dus er rijden dan veel auto’s over deze weg.
Enorm moe kwamen we terug in het hostel, waar Sarah me een lift gaf naar mijn eigen auto, want die stond nog op de parkeerplek. We bekeken al onze foto’s en filmpjes met iedereen en vertelden onze stoere verhalen, het was alsof we Mt. Everest beklommen hadden. Het was een prachtige, heftige wandeling, een mooie ervaring!
Ik heb er twee filmpjes van geplaatst, het lijkt niet steil maar het was te steil om gewoon te lopen! Sheridan geeft kommentaar :-)

De volgende dag had Sheridan een vriendin van hem op bezoek voor een dagje, met haar ging hij de Rob Roy Glacier walk doen, en hij wilde graag meer mensen meenemen. Andy en ik hadden wel zin in een “after-walk”, om het zuur uit onze benen te lopen. Dit was een relatief makkelijke wandeling, maar ook prachtig, met een helderblauwe bergstroom en een hangbrug, en zicht op de gletcher aan het eind. Tijdens onze lunch kregen we gezelschap van een kea, een bergpapagaai, weer zo’n cheeky vogel die uit is op alles wat eetbaar is. Deze vogel gaat voor alles, ook de rubbers van je ruitenwissers!

Vorige week vrijdag ben ik weer eens wezen snowboarden, en dat ging onwijs goed. Ik werd er zo blij van, de vorige keren (voor de Catlins) was ik best wel bang geworden omdat ik geen balans had in de “heel to toe turn”, en flikkerde ik op de meest pijnlijke manieren onderuit. Nu bleek dat ik met een goed board, scherpe rails, daar geen enkele moeite mee had. Wat een verschil, nu kon ik me concentreren op andere dingen in plaats van zorgen dat ik niet viel. En zelfs als ik viel ging dat relaxter omdat ik zelf meer relaxed was. Het was ook nog eens een prachtige dag, veel zon en weinig wind.

Het lokale zwembad is vlakbij het hostel; ik heb een tien-rittenkaart gekocht voor $ 45 om banen te gaan zwemmen, om mijn conditie te verbeteren want ik was niet onder de indruk tijdens de grote wandeling... Het is wel relaxed om te doen ook. En omdat ik hier nog ongeveer zeven weken blijf ben ik ook maar lid van de bibliotheek geworden. Mijn eigen boekenverzameling is al zorgwekkend groot aan het worden (hoe krijg ik dat terug naar NL?) dus dit leek me wel een goed idee. Maandag, dinsdag en woensdag heb ik badkamers en toiletten schoongemaakt en bedden verschoond, dat voelde wel echt als werken, meer nog dan op de boerderij! Maar daar verdien ik nu mijn accommodatie mee, iets van $160 per week.

Regelmatig vertrekt er iemand uit het hostel die hier lang gezeten heeft, en dan hebben we meestal een gezamenlijke maaltijd. Iedereen maakt wat en dat is heel simpel en gezellig. Hiroto (uit Japan) vertrok na zeven maanden, voor hem werd een echte NZ roast gemaakt. Zondag was Dai jarig, ook een Japanse jongen. We aten met 18 mensen aan een grote tafel, allemaal hele lekkere gerechten, en ik had appeltaart gemaakt naar het aloude Voogd-recept, viel erg in de smaak. Dank je wel Ted!
Afgelopen dinsdag was het de laatste avond van Andy, we aten Mexicaans in het hostel en daarna zijn we naar Cinema Paradiso geweest om de film Batman The Dark Knight te zien. Zulke films zijn dus echt niet aan mij besteed, de tweede helft heb ik overal doorheen geslapen… :-S Maar die banken in de bioscoop zijn ook zo comfortabel!
Woensdagavond was de avond van het concert van The Black Seeds, een Nieuw Zeelandse reggae/dub band die ook al eens in Nederland heeft opgetreden (Lowlands, Melkweg). Een paar mensen van het hostel gingen erheen, ik vond het geweldig! Vlak ervoor ging ik met Sheridan naar (weer) een film in de Paradiso; deze ging over een motorbike tocht door Afrika (Kaapstad-Tunis) van vier Nieuw Zeelandse jongens. Ze hadden er een mooie, leuke, interessante low budget film van gemaakt, en ze touren nu met de film door Nieuw Zeeland. Gisteren was de premiere in Wanaka en één van de jongens was aanwezig om na de film vragen aan te stellen.

Gisteren, donderdag 11 september, zijn Sarah, Angela, Danielle en ik naar de plaats Alexandra gereden voor een afspraak bij een specialist voor Sarah’s geblesseerde knie. We hebben verder door het plaatsje gelopen en gewinkeld, het was weer eens wat anders dan Wanaka.
Vanavond is het de laatste avond van Sarah, ik zal het missen om Nederlands met haar te praten. We gaan lasagna eten met ongeveer twintig mensen geloof ik……

Het leven is dus nog steeds erg leuk hier in Wanaka, op het vertrek van leuke mensen na dan. Het winterseizoen loopt echter wel op z’n eind. Maar het is heerlijk om de lente te voelen komen, de bloesems zijn prachtig en soms is het al heel warm. Het regent ook wat meer nu, elke dag is anders qua weer.

Het komend weekend staat in het teken van de beslissende Tri Nations wedstrijd tussen de All Blacks en de Wallabies, en een "Mountain to Mountain race" waarin geskied, gefietst, gelopen en gekayakt wordt. Met een team van vier personen doe ik mee (met Lucy, Danielle, Sheridan) aan een stuk fietsen... volgende keer meer!

x-x-x