The Catlins en Stewart Island

Inmiddels ben ik alweer een aantal dagen terug in Wanaka en draait het sociale leven weer op volle toeren, maar eerst even over mijn uitstapje de wijde wereld in…

De rit van Wanaka naar de boerderij op Slope Point was heel mooi, vooral in het begin toen ik langs een diepe ruige gorge reed. Het laatste stuk naar de boerderij was 15 km over gravel road, het voelde echt als erg ver weg toen ik aan kwam bij 164 Slope Point Road (valt onder het gehuchtje Tokanui).
Ik at de eerste avond al mee zonder nog iets gedaan te hebben, beetje vreemd maar gelukkig waren Justine en Andrew heel relaxed en ook de kinderen, Anna (4), Sarah (2) en Kate (9 maanden) waren heel lief en redelijk rustig en niet echt verlegen. Justine vroeg of ik de volgende morgen mee wilde naar Play Centre in het dorp met Denise, haar buurvrouw die doordeweeks voor de kinderen zorgt als Justine op de boerderij werkt. Eigenlijk was het haar beurt om te helpen op Play Centre en het kwam goed uit dat ik haar kon vervangen. Met mijn recente nanny-ervaring in het achterhoofd was mijn eerste reactie “Oh nee...” maar natuurlijk zei ik ja en het was heel erg leuk! Ik heb met de houten treinbaan gespeeld, geknutseld, spijkers in hout gehamerd, taartjes gebakken van Play-Doh, in de zandbak gespeeld en jongens op schommels geduwd. De kindjes waren leuk, ze waren niet bang van die vreemde mevrouw die raar Engels spreekt. Een jongetje hield hele verhalen tegen me over zijn boerderij maar hij had een beetje een spraakgebrek en een enorm kiwi-accent, ik verstond er maar een paar woorden van!

De rest van de week heb ik wel elke ochtend het echte werk gedaan; elke ochtend moeten de kuddes schapen verplaatst worden naar een nieuwe wei met vers gras, en we zetten ook elke dag weer nieuwe weien af met stroomdraad voor de volgende dag. We reden altijd op quad bikes over het heuvelige land, en af en toe heb je dan een prachtig uitzicht over een baai in de buurt. Een of twee van hun honden gingen mee op de quad om de schapen te hoeden. Het is heel gaaf om ze dat te zien doen, en hoe goed ze reageren op de commando’s die Justine of Andrew ze geven.
Andere klussen waren bijvoorbeeld een oude hoop grote afgezaagde takken in ladingen naar een brandstapel rijden met de quad + aanhanger. Omdat ik al veel vaker op een quad heb gereden en het heel leuk vind om te doen, lieten ze mij steeds zo veel mogelijk rijden, dat was echt super. Ook hebben Justine en ik met ieder een quad en met hulp van de honden een kudde koeien over de doorgaande weg naar een ander weiland verplaatst, ik voorop om auto’s te waarschuwen. Met Andrew heb ik een aantal niewe hekken gemaakt om weilanden af te kunnen sluiten.
Als ik klaar was met werken kon ik een beetje de omgeving zien, ik ben de Catlins helemaal doorgereden (van Tokanui tot Owaka en terug), ben naar het meest zuidelijke punt van het zuid-eiland geweest (aan het einde van Slope Point Road, heel dichtbij de boerderij). Daar staat heel vaak heel veel wind, en nu ook.
Ik heb het bijzondere “Fossil Forest” bij Curio Bay gezien, 180 miljoen jaar oude boomstronken en platliggende stammen die bij eb boven water komen. Het ziet eruit als hout maar het is versteend, heel apart om te zien.
Ze hebben een lammetje dat met de fles gevoerd moet worden, geen vervelend karweitje. Het heet Wammie, omdat Anna hem zijn naam mocht geven en zij de L niet uit kan spreken. :-D De laatste middag heb ik een van de honden, Gus, meegenomen achter op de quad voor een strandwandeling, toen zagen we een zeehond!

Op een middag ben ik met vrienden van Justine en Andrew, Ross en Helen, gaan vissen op whitebait. Ik wist wel wat whitebait was, het zijn hele kleine langwerpige doorzichtige visjes waar je “whitebait fritters” van bakt in een koekenpan in een mengsel van bloem en ei. Maar ik had geen idee hoe het vangen er aan toe ging; het bleek een heel relaxte manier van vissen te zijn! Ze zwemmen in stroompjes stroomopwaarts en gekleed in van die laarzen met regenpak eraan vast waadden we door de stroom en zetten we netten neer waar ze dan in zwemmen. Eigenlijk heel simpel... Door vlak voor het net een witte balk op de bodem van de stroom te leggen kun je ze zien zwemmen, dat maakt het leuker want anders kan je net zo goed een boek gaan lezen ofzo. Maar nu hadden we ieder ons eigen net en werd het een soort wedstrijdje wie de meeste visjes ving. De dag erna kwamen Ross en Helen wat van onze vangst langs brengen en Justine maakte er fritters van, die we als lunch hadden. Bij die stroom, vlakbij de zee, kon je ook heel gemakkelijk stukken fossiel hout vinden, het ziet er echt merkwaardig uit, maar erg mooi.

Na een week ging ik weg bij Justine en Andrew en kids, maar het was een heel fijne familie. “You fitted in so well” zei Justine, het was inderdaad heel relaxed en met de meisjes ging het ook heel leuk, ze mochten me wel! J&A zouden het leuk vinden als ik nog een weekje terug wil komen, misschien doe ik dat ook wel.

Eerst dacht ik dat ik nog naar een andere boerderij zou willen om weer een week te werken, maar na een leuke ervaring met een familie voelde het raar om direct naar een volgende boerderij te gaan en weer een nieuwe familie te leren kennen. In plaats daarvan ging ik naar Stewart Island, het derde grootste eiland van NZ, ten zuiden van het zuid-eiland. Het is een heel ongerept eiland met één dorpje van 400 inwoners (Oban), en het is de beste plek in NZ om de zeldzame kiwi’s in het wild te zien.

Ik bleef een nacht in Invercargill en reed de volgende dag naar Bluff waar de ferry naar Stewart Island vertrekt. Er gaan geen auto’s op de ferry dus ik was wat minder mobiel maar dat maakt daar ook weer niet zoveel uit. Er is zowiezo maar een kleine 20 km aan wegen daar. Omdat het nog winter is, is het te rustig om begeleidde tours te doen om kiwi’s te spotten, en de beste plek is aan het andere eind van het eiland waar ik zelf nooit naar toe zou kunnen komen, dus de hoop op het zien van die vogel liet ik maar even varen. Ik ben wel naar een eilandje dichtbij gebracht met een water taxi, Ulva Island, dat een bird sanctuary is. Ik had met de schipper afgesproken dat hij me 3,5 uur later weer op zou halen, en in die tijd kon ik alle wandelingen doen die er op het eiland uitgezet zijn. En ik had het eiland voor mij alleen. Er leven geen natuurlijke vijanden dus ook vleugelloze vogels zoals de South Island weka (zie foto) en de kiwi kan daar overleven. De weka is erg brutaal, ze zoeken je echt op en azen op je eten. Als je je tas niet bij je houdt zouden ze daar ook in gaan snuffelen. Toen ik de eerste zag dacht ik eerst dat het een kiwi was omdat hij net zo groot en bruin is, maar de snavel verschilt nogal. Verder zag en hoorde ik nog 3 bellbirds, 2 tui, 5 kaka (grote papegaai-achtige), 2 oystercatchers, een South Island saddleback, 1 NZ wood pigeon (een van de grootste duivensoorten) en 2 NZ parakeets, een groene parkiet met een rode kop. Ik kon alle vogels identificeren met een informatief boekje dat je voor $2 bij de plaatselijke Department of Conservation office kan kopen. Wel geinig om daar met mijn boekje te lopen en te speuren, miste alleen een verrekijker.

Na twee nachten ging ik weer terug naar Bluff en meteen door naar Riverton, een klein plaatsje in de buurt van Invercargill om de nacht door te brengen. Ik had gelezen dat de lokale pub daar ook goedkope dormbedden heeft ($10 ipv normaal +/- $24), het was wel een beetje shabby maar erg leuk voor de afwisseling. Ik kon nog net een roast meal krijgen voor $4, en was de rest van de avond met aardige locals aan het drinken, poolen en een live rugbywedstrijd aan het kijken op groot scherm. Het regionale team, Southland Stags, tegen een Auckland team, Counties Manukau. De Stags wonnen, de locals dus blij :-).

De volgende dag, vrijdag de 29e, reed ik na 3,5 uur rijden (met tussenstops) met prachtig weer Wanaka binnen. Heel erg leuk om alle mensen hier weer te zien, Sarah, Angela, Danielle, Sheridan, Andy, Matt, Leena, Hayden & Darcell (een kiwi stel waarmee Leena en ik nu onze kamer delen, superaardig), Tom, Vincent, Hiroto, Taka.

Omdat ik met mijn ouders in november met mijn auto ga reizen en zij in Christchurch aankomen, hoef ik eigenlijk nergens meer naartoe, en daarom blijf ik tot die tijd gewoon hier in Wanaka waar ik me nu thuis voel. Ik heb zelfs een baantje gescoord; vanaf volgende week maandag ga ik hier in het hostel drie ochtenden per week bedden en badkamers verschonen waarmee ik mijn accommodatie verdien. Dat maakt dat ik me nog een beetje nuttig voel en tegelijk spaart het natuurlijk geld uit. Ik mag dan ook gratis internetten en de mountain bikes gebruiken, sweet as!

X Anke