Drie weken in Wanaka

De tijd vliegt... when you’re having fun! Alles is eigenlijk heel erg prettig hier, en nu zit ik alweer drie weken op dezelfde plek. Ik zit in een kamer met 4 bedden samen met een Fins meisje, Leena, dat in het cafetaria van Cardrona werkt. Het is telkens weer afwachten wat voor nieuwe mensen we erbij krijgen. Op het moment is dat een jong Frans stelletje, ze spreken nauwelijks Engels, fluisteren de hele tijd, ook als Leena en ik wakker zijn, en slapen samen in een single bed. En dan nog klagen dat ze het koud hadden vannacht, omdat ik de verwarming op 16 graden had gezet… We hebben een ding aan de muur met een afstandsbediening waarmee je ‘m in kan stellen, of uit kan zetten. Gelukkig gaan ze naar een andere kamer heel binnenkort.
Verder valt er niet veel te klagen! Het snowboarden gaat best goed, op een bepaalde draai na, ik verlies mijn balans soms en val dan hard bovenop mijn knieën. :-( Maar het is nog steeds leuk om ongeveer om de dag te gaan.

Er is in dit hostel een aantal mensen dat voor lange tijd hier zit, om te werken in het winterseizoen en/of het hostel zelf. Deze mensen leer je dus beter kennen en dat is erg leuk, net alsof je met elkaar samenwoont in een groot huis. Het zijn met name Angela, Andy, Sheridan (UK), Sarah (Belgie), Danielle (Canada), Matt, Brian (USA), Sachiko, Hiroto (Japan), Tom (NZ). Met Sarah kan ik leuk Nederlands/Vlaams praten en Sheridan, die tot zijn 16e in Zuid-Afrika woonde, praat soms Afrikaans tegen mij en ik Nederlands terug. Langzaam, dan verstaan we elkaar en dat is erg grappig.

Afgelopen zondag hebben Angela, Sheridan en ik een wandeling gemaakt naar de top van Mt. Iron, vlakbij Wanaka. Het klinkt wel goed, naar de top van Mt. Iron, maar het is een redelijk makkelijke wandeling van anderhalf uur heen en terug, 200 meter omhoog. Het uitzicht is dan wel echt heel mooi omdat je niet zo heel hoog bent. De avond ervoor was Sheridan nog van plan om een wandeling te maken over een bergrug die je vanuit het hostel kunt zien, een zware dagtaak. Maar aangezien hij die avond na lang nadenken toch besloot om met mij en mijn kamergenoten (Jo, Tex en hun vriend Sam, UK) mee te gaan naar de geweldige bar Barluga, was dat plan veranderd in de aanzienlijk kleinere Mt. Iron walk. Jo, Sam en Tex gingen die avond al snel naar een andere kroeg en Sheridan en ik begonnen met poolen. 1-1 tegen elkaar, toen daagden andere duo’s ons uit voor doubles. En wij waren goed, we verbaasden onszelf! Het was gewoon grappig, wij stonden te juichen en te lachen, en onze tegenstanders merkten droog op: “You’re really excited about this, aren’t you?” Hahaha, ja! Maar het vierde potje verloren we toch (bijna met 7 ballen op de tafel, oei oei) en toen gingen we maar naar huis. Was een erg leuke avond. Barluga heeft grote haardvuren binnen en buiten wat erg fijn is met deze kou hier.
Ik ben een keer gaan kayakken op het meer, een uurtje op en neer op een prachtige dag, wat goed was voor mijn triceps die het door het snowboarden zwaar te verduren hadden. Telkens mezelf opduwen na het vallen...

Suze was de hele tijd dat ze hier was een beetje ziekjes, en ze besloot dan maar om eerder naar huis te gaan, want ze kwam helemaal niet aan skiën toe. Wel sneu voor haar maar ze is blij om weer thuis in Raglan te zijn. Het is een ridiculously beautiful place volgens haar, ik kan dat niet ontkennen.

Het hostel heeft geen tv, maar wel goed wireless internet, dus het is hier soms net een internetcafé. De avonden zijn best rustig, omdat de meesten werken (wat is dat ook alweer?) en ook wel omdat de laatste tijd iedereen wel een beetje ziek is geweest/geworden, danwel geblesseerd door het snowboarden. Ik was verkouden de afgelopen dagen, met dramatisch waterige ogen en alles erbij, maar gelukkig is het snel over gegaan. Iedereen is ook erg begaan met elkaar en maakt lekkere gezonde thee voor elkaar enzo. Wie weet is die sociale controle wel bevorderlijk voor de genezing..? :-D.
De sociale activiteiten hier bestaan dus zo’n beetje uit kletsen, lezen, internetten, spelletjes doen en zelfs puzzelen. De keuken is geweldig, heel groot met een kookeiland en twee houten werkbanken en heeft van alles genoeg zodat je nooit hoeft te wachten hoe druk het ook lijkt te zijn. Daarom is de keuken een sociaal meeting point zo ongeveer. Er worden ook veel lekkere dingen gebakken; muffins, taartjes, brood, zelfgemaakte pizza’s. Zelf ben ik de pannenkoekenspecialist, erg lekker als lunch op de berg!

Deze week ben ik naar Cromwell gereden, een plaatsje op 60 km van Wanaka waar Andy een goeie auto wrecker wist die heel goedkoop reparaties uitvoert, ze rekenen geen hoge manuren zoals bij echte garages. De benzine die het kostte was het wel waard want het was een mooi dagje uit Wanaka weg. Heel opwindend voor de werkenden hier, ik ging de wijde wereld in! Ik heb door Old Cromwell Town gelopen, een soort openluchtmuseum. Cromwell is ooit door de aanleg van een dam in Lake Dunston onder water gelopen maar belangrijke gebouwen waren alvast afgebroken en in het nieuwe Cromwell weer opgebouwd. En voor $15 is de fan belt van mijn auto weer strakgetrokken waardoor hij in de morgen niet meer piept als een nest hypere muizen. Ik heb nog een mankementje nu, het raam aan de bestuurderskant kan nog altijd niet omlaag maar dat konden ze niet maken omdat het motortje kapot is, en dat hadden ze niet in voorraad.

Gisteravond ging ik eindelijk weer eens het dorp in na een weekje bijzonder weinig activiteit vanwege mijn verkoudheid. De All Blacks speelden voor de Tri-Nations Cup in Cape Town tegen Zuid-Afrika, de Springboks. Met Andy, Sheridan en Brian gingen we naar Shooters om de wedstrijd te kijken (01.00 uur NZ tijd) en vooraf te poolen. Sheridan en ik weer samen, dit keer tegen een stel jochies van half onze leeftijd met skinny jeans die van hun kont afzakten... :-D maar ze waren wel goed. Gelukkig wonnen we van ze! De All Blacks wonnen ook, ze hielden de ‘Boks voor het eerst sinds lange tijd in eigen land op 0: 19 - 0.
Het was volle maan en omdat het net gesneeuwd had op de bergen rondom Wanaka gloeiden ze heel helder op in het maanlicht. Echt prachtig! En toen ik daarna mijn kamer in liep was het daar zo onwaarschijnlijk heet, de Fransoosjes hadden de temperatuur richting de 30 graden ingesteld en de afstandsbediening mee naar bed genomen, great!

Dinsdag 19 augustus rij ik van Wanaka naar Slope Point, het meest zuidelijke stukje van het zuideiland. Er zit daar een boederij die in mijn FHINZ-boek staat (Farm Helpers in New Zealand). Het is een sheep & beef farm waar ik een weekje ga werken. Daarna zoek ik een andere boerderij en na 2 a 3 weken werken ga ik weer voor een tijdje in Wanaka Bakpaka wonen, voor de gezelligheid en het snowboarden natuurlijk, want ik heb nog 3 liftpassen over.

Ik heb geen idee of ik vanaf dinsdag nog regelmatig kan internetten, misschien moet ik wel een paar weekjes zonder doen...

Later! X Anke