Nieuw adres, geen nieuwe baan

Om gelijk maar met de deur in huis te vallen, of eigenlijk zegt de titel dat al: de baan in Palmerston North gaat niet door. Echt heel jammer! Ze hadden me gezegd dat ze voor 20 juni alles rond wilden hebben maar ik had de hele vorige week niks gehoord. Maandag heb ik zelf gebeld. Het bleek dat ze die dag net zelf wilden beginnen met mensen bellen. Ze vonden alle kandidaten erg goed dus het was een moeilijke keuze, maar ze hebben besloten om met iemand anders verder te gaan. Super jammer, maar ik wist dat het er in zat. Ik heb nu alleen nog een sollicitatie lopen in Dunedin maar ik heb nog niet gehoord of ik daar op gesprek mag komen.

Intussen ben ik afgelopen donderdag verhuisd, waar ik enorm blij om ben.
Mijn nieuwe adres is:

Anke Feenstra
15 Wharf Street
Papakura 2110
Nieuw Zeeland

Ik had het echt helemaal gehad bij de familie Knolles. De laatste week was Debbie gewoon thuis waardoor ik me niet meer van ontbijt tot bedtijd met de kinderen hoefde te bemoeien. Alleen nog huiswerk enzo, maar dat ging ik ook een beetje minder doen. Aan de ene kant omdat het wel gezond voelde - ik ging tenslotte bijna weg - en die aanstaande verhuizing naar Wellington was voor hun ook niet niks. Maar aan de andere kant gingen ze zelf steeds vervelender tegen me doen. En aan mij lag het toch echt niet! :-D Vooral Mikayla, er kwam niks aardigs meer uit en op alles wat ik deed of zei had ze kommentaar. Tyler is normaal al een vreselijk bijdehandje maar nu ging hij mij nog even vertellen dat hij niet wil dat ik in zijn kasten en laden zit, hij wilde zelf zijn schone kleren opruimen. Heb de afgelopen 7 weken elke dag in je kasten gezeten, vervelend joch! En toen ik een keer naar de slaapkamer van Clive en Debbie was gegaan om daar tv te kijken omdat ik de tv in de lounge niet kon verstaan vroeg hij: “What are you doing Anke?” Ik zei wat ik deed, zegt hij: “Are you even allowed in there?” Pffff... toen heb ik hem maar weer eens even verteld wat ik daar van dacht. Zijn oma die er bij stond vond dat ik gelijk had, terwijl het niet echt een makkelijk mens is.

Vrijdag ging ik nog sleutels terugbrengen, Debbie en Clive hadden die dag vrij genomen (!) om alle spullen in te pakken zodat ze zaterdag om 04.00 uur konden vertrekken. Ze waren erg druk bezig, hadden eigenlijk helemaal geen tijd voor me en maakten niet eens tijd voor een kort praatje. Ik heb daar de afgelopen 8 weken gewoond en ik was altijd goed genoeg om oeverloos tegenaan te kakelen maar nu was het simpel “bye, see you”. Mij kon het eerlijk gezegd ook niet boeien om nog langer met hun te maken te hebben, maar het is gewoon niet wat je doet in zo’n situatie, toch? Ik kan het zo samenvatten: het was een leerzame ervaring, niet echt opwindend, en ik mis alleen de poedel. Dat was echt een schattig beestje. Ze zat steeds als een poes op m’n schoot en ze wilde altijd dat ik haar vasthield.

En nu ben ik dus helemaal gelukkig, want ik heb nu een knusse eenkamerwoning helemaal voor mezelf, met douche, toilet en keukentje. Jeanette en Alan ken ik via Roy en Ailsa, de vader van Debbie en zijn 2e vrouw. Zij zijn hele fijne hartelijke mensen, ze hebben normale banen en gewoon tijd voor normale conversaties en leuke beleefde (klein)kinderen met wie het leuk praten is. Maar ja, ik heb dan ook niks over ze te zeggen natuurlijk, misschien scheelt dat. :-)

Ik heb m’n unit al een beetje eigen gemaakt met nieuwe spulletjes, en niet in de laatste plaats met behulp van de geweldige post die ik kreeg van mijn oud-collega’s en mijn zus Nienke en Anita. De pakketjes waren nog net op tijd in de P.O. box van Clive en Debbie aangekomen want vanaf dit weekend wordt al hun post doorgestuurd naar Wellington. Ik heb hier een tv en dvd-speler dus ik kon de dvd van het weekendje weg met Sportservice Zaanstad gelijk kijken. Ik heb erg gelachen, wat was dat leuk om te zien. Met de oranje dingen heb ik de muur en mijn fotocollage in het raam een beetje versierd, maar het Hup Holland Hup lint kon ik helaas alweer snel weghalen, net als het Holland vaantje van Nienke en Anita dat ik in mijn auto had gehangen.
Jeanette en Alan hebben geen SKY, dus ik moest iets anders verzinnen om de wedstrijd van Nederland tegen Rusland te kunnen zien. Kroatië-Turkije had ik geprobeerd via internet te kijken maar dat is blijkbaar niet mogelijk vanuit Nieuw Zeeland. De vrouw van de Nederlandse winkel hier in Papakura zei dat je echt niet ergens hier in town gezamenlijk kan kijken. Uiteindelijk heb ik Tony maar gebeld, dat is de zakenpartner van Clive die nu in hun huis woont, sinds zaterdag. Ik had hem een paar keer ontmoet en wist dat hij van voetbal houdt. Hij is Engels, dus dat scheelt ook al. Gelukkig vond hij het geen probleem dat ik op zondagochtend om 6.45 uur voetbal kwam kijken. Hij keek zelf de hele wedstrijd mee en was ook fanatiek voor Nederland, erg leuk en gezellig maar het mocht dus niet baten. Zo jammer...... Wat een katerig gevoel, de Russen waren gewoon beter.

Ik moest direct daarna zelf voetballen, en wij wonnen lekker wel. Na drie keer verliezen zonder te scoren was dat wel weer prettig. We wonnen met 0-1, ik heb ‘m niet gescoord maar het was een mooi doelpunt en we speelden heel goed. Normaal wordt er een player of the day gekozen maar nu waren we als gehele team player of the day. Het was alleen niet leuk dat Sarah en ik, allebei centre mid, vlak voor tijd uitvielen met allebei een verrekte kuitspier. Ik kan nu al een stuk beter lopen dan zondag, maar ik ga nog wel even naar een fysiotherapeut om er naar te laten kijken. Donderdag in ieder geval niet trainen!
Verder is het behoorlijk slecht weer, veel regen en wind, dus ik ga lekker binnen genieten van mijn nieuwe dvd's en een boek lezen.

Op 14 juni ben ik naar een wedstrijd van de All Blacks geweest (NZ rugby team). Ze speelden tegen Engeland voor de Iveco Series, net als afgelopen zaterdag maar dat was in Christchurch. Beide wedstrijden wonnen de All Blacks dik. Ik heb een filmpje van de Haka geplaatst (beetje vaag wel maar ja), dat is de Maori krijgsdans die altijd wordt opgevoerd vlak voor een All Blacks wedstrijd begint. Het was heel gaaf en imposant om te zien (de haka én de wedstrijd), maar ik zat een beetje tussen dooie mensen die niet veel zeiden. Er werd een wave ingezet in een bepaalde hoek, elke keer als die een rondje was gegaan werd ie weer met volle kracht ingezet in die hoek. En iedereen gooit met z'n armen tegelijk hun plastic flesjes (bier etc.) de lucht in, een heel grappig gezicht!
Ik was met de trein gegaan, en het was gewoon niet leuk meer zoveel mensen er met de trein terug moesten in de zelfde richting. Het ging stapje voor stapje en het perron stond helemaal propvol. Maar ik vond een andere weg naar het perron, moest alleen wel over een hek klimmen, maar dat was geen probleem. Ging een stuk sneller en ik stond meteen op de goede plek op het perron :-P

Groetjes uit Papakura,
Anke