What am I doing here?

What am I doing here? - deel 1
Dat vroeg ik me steeds vaker af. Niet alleen hier bij de familie waar ik nanny ben, maar ook in Nieuw Zeeland zelf. Al een hele tijd, een maand of twee, weet ik niet meer zeker of ik echt wel wil wonen, leven in Nieuw Zeeland. Toen ik begon als nanny hier in Auckland, eind april, dacht ik al snel: ik ga dit een half jaartje doen en dan lekker weer naar huis. De eerste week in deze ‘baan’ was behoorlijk stressen, ik vond het helemaal niks. Maar de tweede week viel al mee en toen besloot ik dus om te blijven. Pas in de derde en de vierde week begon ik echt te realiseren dat dit werk niks voor mij is. Ik vind het niks om me elke dag weer met kinderen bezig te houden. Dag in dag uit die continue strijd om onbenullige dingen... Ze moeten zelfs elke dag meerdere keren er aan herinnerd worden dat ze hun dieren eten moeten geven! Dat zouden ze toch zelf moeten wíllen doen, zou ik denken. Mikayla is duidelijk gewend om vaak haar zin te krijgen, uit tijdgebrek en schuldgevoel van haar ouders. Ook vertelt ze heel vaak kleine leugentjes die ze zelf grapjes noemt, waardoor ik nooit weet of ze de waarheid spreekt. Tyler is een betwetertje dat zich veel te veel bemoeit met dingen die hem niet aangaan, en is soms erg onbeleefd tegen zijn moeder. Heel vermoeiend. Maar natuurlijk hebben ze allebei ook hun leuke kanten en kan het soms heel gezellig zijn met ze.

De afgelopen week waren Clive en Debbie vijf dagen in Australië voor een boat show, een kleine break voor hun dus. Ik vind het geen probleem om dan vijf dagen alleen met de kinderen te zijn (al kan ik dan zelfs de avonden niet doen wat ik wil) want het is ook wel prettig om Debbie niet om me heen te hebben... Zij is echt een workaholic, doet niets anders dan werken en heeft ook echt geen sociaal leven. Ze heeft aan mij nu iemand om tegen aan te praten, en dat doet ze dan ook constant. En luisteren kan ze niet. Als ik iets probeer in te brengen walst ze er gelijk weer over heen, het is éénrichtingsverkeer. Ook Clive kan heel slecht luisteren, hij denkt vaak al te weten wat je gaat zeggen maar heeft het vaak mis. Het zijn wel hele aardige mensen, heel hartelijk en goed, en ik kan op zich prima met ze opschieten, maar ze hebben dus hun eigenaardigheden. Maar ja, die zal ik in hun ogen ook wel hebben!

Anyway, de afgelopen week heb ik nog eens heel goed nagedacht en overlegd met een aantal mensen en ik besloot dat het echt beter is dat ik hier niet al te lang meer blijf. Vanochtend - Clive en Debbie werkten allebei thuis - heb ik het verteld en ze waren gelukkig erg begripvol. Ik zei dat ik goed en uitgebreid wil uitzoeken of ik wil wonen in NZ en dat ik dat wil doen met een normale baan in mijn vakgebied. En dat ik na vier weken er achter ben gekomen dat dit werk niks is voor mij. Eigenlijk zou ik meeverhuizen naar Wellington eind juni, maar dat is nu van de baan. Ik blijf wel tot ze vertrekken, of zolang ik nog niet ver weg hoef voor sollicitatiegesprekken. Dat is een behoorlijke opluchting! Clive en Debbie hebben het heel druk de komende weken dus ze kunnen me nog goed gebruiken; dit weekend gaan ze naar Tauranga om een nieuw filiaal te openen, maar ze nemen de kids mee zodat ik mijn eigen dingen kan doen. Het weekend daarop (vrijdag-dinsdag) gaan ze naar Wellington om alvast wat zaken te regelen, o.a. accommodatie. Tegenover dat weekend werken staat dan dat ik voor een eventueel sollicitatiegesprek een paar dagen door de week weg kan. Op dit moment loopt er iets in Manukau (zuid Auckland) en Christchurch (zuidereiland). Dat in Christchurch is “Recreation and Group Exercise Coordinator” bij de gemeente, het klinkt alsof het goed aansluit bij mijn werkervaring. Even afwachten dus!

What am I doing here? - deel 2. Ik doe intussen natuurlijk ook wel wat leuke dingen hier.

Sport
Het voetballen is heel leuk. Ik heb nu twee wedstrijden gespeeld met Papakura City FC, in de Womens 4th Division. De eerste wedstrijd was thuis tegen Clendon Utd, een heel fysiek team. We verloren helaas met 1-2 maar het tweede tegendoelpunt werd onterecht goed gekeurd, echt. Mijn positie was right winger, ik weet niet hoe dat in het nederlands heet, weet iemand dat? Ik stond in de lijn achter de spitsen. Ik had nog nooit een voetbalwedstrijd gespeeld en wist niet precies wanneer ik waar moest staan, maar het ging nog aardig goed.
De tweede wedstrijd was gisteren, de kinderen waren bij een vriendje van Tyler. We speelden uit tegen Western Springs, een club met een heel gezellig clubhuis en de speelsters waren een stuk aardiger in het veld dan Clendon. Maar ook minder goed, we kregen aardig wat kansen. Ik was nu centre mid, één positie naar binnen vanaf de wingers. Ik rende weer het hele veld op en neer (dat was ook de bedoeling) en in de tweede helft scoorde ik 0-1! Met rechts in de verre rechterhoek van het doel. Wat was dat gaaf zeg! 0-1 was ook de eindstand, dus dat was helemaal mooi. Iedereen was erg blij met me, en ik ook! Ik had zelfs een 2e opgelegde kans maar die passte ik naar rechts waar Kayla stond, een van de spitsen. Zij stond helemaal vrij maar schopte naast de bal, erg jammer.
Mijn team heeft gelukkig een enthousiaste, goede trainster, die zelf meespeelt als keeper. Het is ook een erg sociaal team, ze drinken altijd nog wat na na de training en de wedstrijden. Ook is er een systeem dat het thuisspelende team wat te eten meeneemt voor na de wedstrijd. Er wordt een bel geluid als iedereen goed en wel in de kantine zit en dan houden de coaches van de teams een speech en ze verkondigen the player of the day, waarna er gegeten wordt. Erg handig en gezellig! Mijn team heeft bovendien een boetesysteem waarmee geld verzameld wordt voor een weekend weg aan het eind van het seizoen. Het is erg grappig, na de wedstrijd wordt iedereen één voor één ‘behandeld’. De meest voorkomende boetes zijn voor: te laat komen, drinken met je verkeerde hand, wijzen, klagen, niet aanwezig zijn, rubbing your injury, en verder alles wat ze maar kunnen verzinnen zodat iedereen ongeveer $2 per week inlegt. Ik kreeg deze week boetes voor rubbing my injury, moaning, head butting the poor field (ik viel met mijn achterhoofd op de grond) en nog iets, ik ben het alweer vergeten. Elke boete kost 50 cent. Deze week worden er nummers op de shirts gedrukt dus iedereen mocht zeggen welk nummer je wilde hebben en welke maat shirt. Ik speelde tot nu toe in een veel te grote maat Large. Nu heb ik Medium nr. 14 besteld, hehe. Niemand koos nummer 14, dat mooie nummer is voor mij!

TV
Bijna elke ochtend kijk ik naar het ontbijtnieuws terwijl ik aan het ontbijten :-) en/of strijken ben. Dat wordt gepresenteerd door Paul & Pippa (zie foto) en is ontzettend grappig! Vooral die Paul is zo droogkomisch dat ik regelmatig hardop moet lachen. Dat vrolijkt de ochtend wel op! Van de week werd 's ochtends op het nieuws gezegd dat het 1-1 was in de finale van de Champions League. Ik kwam er achter dat het op dat moment nog bezig was, live te zien op een van de sportzenders. Ik zag dus live ‘onze’ Edwin van der Sar de beslissende penalty stoppen in de strafschoppenseries, waardoor Manchester Utd kampioen werd. Ik juichte hard met hem mee, wat was dat mooi! Ik verheug me op het EK, want ik kan alle groepswedstrijden van Nederland live om 6.45 AM (comfortabele tijd toch) op SKY zien.
Bijna iedereen in NZ heeft SKY tv, want anders zou je alleen een paar publieke zenders hebben. De familie Knolles (zeg: Nools) heeft enorm veel SKY zenders, waardoor er altijd wel iets gaafs/moois is om te zien. Bijvoorbeeld: interessante films en heel veel rugby! Ik ben er nu eindelijk helemaal achter wat het verschil is tussen Rugby Union en Rugby League. League is zoveel sneller en harder dat het veel mooier is om naar te kijken. Union (het gewone rugby) gaat erg traag als je League gewend bent. En I love it! League is voornamelijk de NRL, National Rubgy League. Dat is de Australische competitie waar één team uit NZ in meespeelt: the Auckland Warriors. Zij doen het niet zo goed de laatste tijd, maar waarschijnlijk gaan we voor Wellington nog wel naar een thuiswedstrijd kijken in het stadion. Desnoods ga ik alleen. Wat we - Clive, Debbie en ik - elke zondagavond standaard kijken is Top Gear, het geweldige Britse autoprogramma.

Writers & Readers Festival
Van 14 t/m 18 mei werd in het centrum van Auckland het Writers & Readers Festival gehouden. Elke dag gaven heel bekende en minder bekende schrijvers lezingen en workshops. Helaas kon ik niet veel zien, maar zaterdag de 17e ben ik naar een lezing van J.M. Coetzee geweest. Ik ging met de trein naar het centrum, een rit van 50 minuten! Coetzee heeft de Booker Prize gewonnen in 1983 en 1999 en de Nobelprijs voor literatuur in 2003. Ik had echter nog nooit een boek van hem gelezen. Het onderwerp van zijn lezing vond ik wat saai (censorship), maar het was erg leuk om iets cultureels te doen voor de verandering. Na de lezing kon je boeken laten signeren dus ik kocht een Booker Prize winnaar (Disgrace) en heb daar nu zijn handtekening in staan. Toch gaaf! In de rij voor het signeren raakte ik met een vrouw van mijn leeftijd - gok ik - aan de praat, die op haar 9e met haar ouders geëmigreerd was vanuit Broek in Waterland. Dat dorp ken ik door mijn laatste werk, heel apart en grappig om over te praten.
Dezelfde dag werd Mikayla 10 jaar en gaf ze haar feestje voor iets van 16 kinderen. Ze had er wel 26 uitgenodigd. Beneden in het home theatre werd haar ‘disco’feestje gehouden, met karaoke en dansen en een best dressed verkiezing die ik mocht bepalen. Erg druk en best gezellig.

Komend weekend zou ik eigenlijk naar Ross en Sam in Kerikeri gaan, maar Ross heeft me net laten weten dat Olivia een triathlon in Auckland heeft en dat hij met haar, Koralee en twee vriendinnen deze kant op komt. Ik heb dat net laten weten aan Clive en Debbie en was even bang dat ze zouden zeggen dat ze de kinderen dan dus wel thuis konden laten bij mij. Maar dat zeiden ze gelukkig niet dus ik denk dat ik een vrij weekend heb. Wel zo redelijk, want de week daarop ben ik weer vijf dagen alleen met de kids, inclusief het weekend.

Lang verhaal deze keer, hopelijk komen jullie er doorheen :-).

Tot later!