Then she became the nannyyy...

De tijd vliegt! Hoewel, het lijkt of ik al veel langer dan 8 weken in NZ ben, maar het is toch alweer twee weken geleden sinds mijn laatste blog-stuk.
In Houhora, waar ik op 15 april aan kwam na een vermoeiende rit van 6 uur, ben ik 8 dagen gebleven. Drie daarvan had Ross vrij en was hij de avonden dus in Kerikeri, waardoor ik 5 dagen op mijn eentje in de schuur zat. Ik zag en sprak alleen mensen in de locale shop, en had genoeg tijd om mijn inmiddels opgedane ervaringen, gevoelens e.d. te overdenken. Andere leuke dingen waren door het bos crossen met de quad bike, tegen mijzelf poolen in de schuur en lezen en DVD’s (huren en) kijken. Ik heb de trilogie van Ciske de Rat uitgelezen, dik 600 bladzijden grappig oud-Amsterdams/Nederlands en bovendien een prachtig verhaal. Over de film ben ik, na dik 20 jaar later ook eens het boek gelezen te hebben, trouwens dik tevreden.

Met Clive en Debbie had ik afgesproken dat ik op 27 april naar hun toe zou komen, om dan op maandag 28 april met mijn ‘werk’ te kunnen beginnen. Dus had ik nog wel wat tijd om meer te zien dan alleen de schuur in Houhora! Al was het een fijne verblijfplaats, ik zag er ook erg naar uit om weer eens naar Raglan te gaan. Raglan is één van de beste en bekendste surfspots van Nieuw Zeeland, aan de westkust van het Noordeiland, ten zuidwesten van Auckland. Maar bovendien is het een heel leuk rustig, relaxed en ook wel hip plaatsje. Het ligt aan een natuurlijke haven, die uitkomt in (de Tasman)zee waar dan ten zuiden van de haven de surfstranden liggen. Ook is er een geweldig hostel, heel origineel Raglan Backpackers genoemd, waar ik tijdens mijn reis van 3 jaar geleden maar liefst 5 weken bleef plakken zodat ik helemaal bij de in-crowd van het hostel ging horen. (Dan wordt het steeds moeilijker om te vertrekken!)
En het viel absoluut niet tegen deze keer, nieuwe hosteleigenaars en natuurlijk een heel andere groep mensen daar, maar zoals wel vaker, je gaat al snel met elkaar dingen doen, en zo kwam het dat ik met Chris (kiwi), Geraldine (Ierse) en Julie (Braziliaanse) naar de sports bar ging om voor $5 naar een (naar bleek) verschrikkelijke band te luisteren. Gelukkig had de bar ook een smoking garden (roken in pubs enz. is hier al sinds december 2004 verboden) waar we weg van het lawaai zaten te kletsen met een vage NZ-er.
Ben ook nog wezen surfen, wat erg goed ging op een 7’2 van het hostel. Soms zijn de golven zo lekker ‘glassy’ dat ik echt grote golven kan pakken, heerlijk! Kayakken is ook erg fijn in Raglan, naar de andere kant van de haven, waar in een van de inhammen zgn. Pancake Rocks te zien zijn. Helaas had ik mijn fototoestel niet meegenomen. De groep jongens in het hostel waren net kinderen: op een avond gingen ze van de voetbrug springen die ongeveer 7 meter hoog is en een jongen vroeg of ik ook meeging. Ja hoor, ik ben altijd in voor zoiets! Eentje sprong met een paraplu... :-D Het was lekker verfrissend, maar wel zonde van mijn haar dat net geknipt was en lekker rook :-).

Wat ook het vermelden waard is, is dat ik twee keer heb meegevoetbald met een plaatselijk team van jongens die vanaf a.s. zondag aan één of andere competitie gaan deelnemen. Ze hebben gevraagd of ik dan ook mee wil doen, wat me wel erg grappig lijkt! Het is niet van een club, en iedereen mag meespelen (blijkbaar!). Ik zal mijn best doen om de Nederlandse eer hoog te houden in de eerste wedstrijd van de Raglan Roosters. Die wedstrijd is zondag in Hamilton, wat maar een uur rijden is vanaf zuid Auckland, waar ik nu ben... Want ik zou natuurlijk beginnen als nanny bij Clive en Debbie!

Ik ben er nu 5 dagen. Dinsdag ging Clive op zakenreis naar Dunedin en daarna Christchurch, en donderdagochtend vroeg is Debbie ook naar Christchurch vertrokken. Dus I hold the fort now, en een fort (villa met beveiliging) is het wel. Ze komen allebei vrijdagavond weer thuis. Mijn werk komt neer op huishoudelijke dingen zoals de was, het strijken, poetsen, schoonmaken, en ook elke weekdag vanaf dat Mikayla en Tyler uit school komen (met de schoolbus) ze achter hun broek aan zitten om te zorgen dat ze hun schooluniform uittrekken en iets anders aan doen, hun huiswerk maken, hun taken doen die ze in huis hebben, hun kamer opruimen en ik kook dinner voor de familie. De bedoeling is dat we tussen 6 en 6.30 pm eten en dan is mijn werk klaar. Maar zoals nu, als D en C allebei weg zijn, dan ben ik natuurlijk 24/7 verantwoordelijk voor de kids. Dan moet ik ook zelf zorgen dat ze allebei fris en vrolijk op tijd naar de schoolbushalte lopen. Dat lukte gelukkig goed. Helaas was Tyler ziek geworden, hij is thuis gebleven en we zijn naar de dokter geweest, want dat wilde Debbie graag. Hij heeft waarschijnlijk gewoon griep, en heeft nu neusspray om te zorgen dat hij ‘s nachts kan ademen zodat zijn hoofdpijn weggaat.

Het is allemaal wel te doen, maar ik ben bang dat ik dit werk nooit echt leuk ga vinden. Het is een mooie kans voor me, waarschijnlijk zou het ook wel lukken om een work permit te bemachtigen met hulp van Clive en Debbie, hoewel dat niet volt en gemakkelijk zal gaan.

Ik eindig dit stukje net als het vorige, ik weet niet wat ik de komende tijd doe maar daar kom ik vanzelf wel achter. En dan jullie ook natuurlijk... :-)

X Anke